Yosemite naar Fresno

19 mei

Oké vriendjes en vriendinnetjes, daar gaan we weer:

Nieuwe dag, niet bepaald fris. Twaalf man blijft toch wat veel. Vooral als er een man een paar keer midden in de nacht willekeurig hardop verhalen begint te vertellen. Aan niemand. Waarop anderen dan weer boos worden en ruzie gaan zitten maken. Zo rond een uur of vier. Maarja, ik heb de jeugd aan mijn zeide dus ik schud dat zo van m'n af. Die 15 kilometer klim van 950 meter omhoog schudde ik niet zomaar van me af. Ik voelde het snachts al opkomen en sochtends was ik zo stijf als het maar kan. Ik denk dat ik nu weet hoe het voelt om negentig jaar te zijn.

Gelukkig hoefde ik Sochtends niet zoveel te lopen want er had niemand geannuleerd dus mocht ik op zoek naar een nieuwe verblijfplaats. En dat is nog niet zo heel makkelijk: in dit enorme gebied is niet bijzonder veel vrij, en al helemaal niets in de vorm van betaalbare hostels of bed & breakfast achtige gevallen. Nu had ik geen zin om 200 dollar te betalen voor een nachtje in een 'lodge' dus zocht ik verder. Ik begon me al voor te bereiden op slapen in de Ford focus, maar gelukkig was dat niet nodig. In Fresno was een Airbnb die redelijk geprijsd was, en dan had ik nog m'n eigen kamer ook.

Vandaag wou ik weer eens wat zaken regelen. M'n telefoon/internet abonnement verliep bijna dus ik had iets nodig voor de laatste paar weken, m'n zonnebril is stuk en ik had wat boodschappen nodig. Ik ging dus op pad naar Mariposa: het nabijgelegen plaatsje. Ik had Mariposa enorm overschat, het was waarschijnlijk het meest stereotype Amerikaanse dorpje dat je voor kan stellen, dat betekent:
-veel pickups
-veel overgewicht
-een grote supermarkt voor alles wat men nodig heeft
-veel legerkleding
-veel vlaggen
-en een enorme wapenwinkel
Of ik hier nou echt zo heel blij mee was weet ik niet. Het is fijn om even buiten de grote onpersoonlijke steden te zijn en het 'echte Amerika' te zijn, maar of dat nou echt zo mooi was... In dit dorpje kon ik uiteraard geen Ray-Ban reparatie vinden, en ook geen t mobile shop, wel heb ik even kunnen ontbijt/lunchen en een rondje kunnen lopen.

Daarna sprong ik voor de laatste keer op de shuttlebus naar Yosemite. Het was inmiddels 12 uur en er waren alleen maar gekkies in de bus, zoals de afwassers van de restaurants. Maarja, wie gaat er dan ook om 12 uur heen. Alle fanatiekelingen staan al rond zeven uur op voor hun avonturen.

Ik was vandaag een stuk minder fanatiek en heb braaf de vallei verkend. Ik heb de mirror lake trail gelopen en de lower Yosemite fall bezocht. Onderweg kwam ik Jerry tegen uit Arizona. Jerry was in de 70 dus we waren vandaag qua benen aan elkaar gewaagd. Hij wou eerst alleen een foto maar uiteindelijk hebben we bijna twee uur samen gewandeld. Het gebied blijft zo ontzettend mooi: de bergen, riviertjes, bomen en diertjes, alles is hier op zijn best.

Rond vijf verliet ik het park want ik was van plan de shuttle van 1,5 uur terug naar Mariposa te nemen, daar te eten en vervolgens nog 2 uur te rijden naar Fresno om uiteindelijk hopelijk een beetje optijd aan te komen in de airbnb van Kevin. Op de terugweg was ik mijn kaartje voor de shuttle kwijt geraakt dus vroeg ik wat te doen. De buschauffeur dacht even na, hield zijn hand op, ik gaf hem een high five, zei bedankt en liep door.

In de klassieke wild west diner was een wachttijd van ca. 40 minuten voor een tafel. Na even doorvragen/zeuren, wist ik een plekje aan de bar te bemachtigen waardoor ik lekker kon eten. Ik zat naast Lindsay die hier werkte. Ze was om half vijf opgeroepen en het was inmiddels bijna 7. Er was een wachttijd van 40 minuten voor een tafel, maar blijkbaar vond haar werkgever het nog steeds niet druk genoeg om haar ook echt in te zetten. Ik heb Lindsay een beetje uitgehoord en ze vertelde me alle drama en roddels over het bedrijf: ze was niet bepaald gemotiveerd en deelde graag alle drama. Hiervoor heeft ze een jaar in Engeland een restaurant gerund dus kon ze mij alle verschillen vertellen. Best interessant.

Eten op, auto in, op naar Fresno. Ik moet echt een camera op gaan hangen in de auto op m'n volgende trips want het is zo ontzettend mooi hier. Ik volgde de slingerende highway 49 door de bossen en heuvels. Ondertussen ging de zon achter me onder en doorkruiste ik zo nu en dan de ouderwetse wild west dorpjes. Is dat niet romantisch in m'n eentje? Ik had het naar m'n zin. Wat wel opvalt trouwens is het contrast: Californië is het liberale Disneyland van Amerika, ze betalen het meeste belasting en zijn jaar op jaar en blauwe staat. Maar eigenlijk, zodra je de grote steden of natuurparken verlaat is het hier weer vooral de kerk, de geweren en de republikeinen die je overal ziet. Toch een bijzonder contrast.

Eenmaal aangekomen in Fresno stond er een heel gemiddeld huis in een heel gemiddelde buurt me op te wachten. Ik kreeg m'n sleutelkluisje niet geopend maar werd snel geholpen door m'n nieuwe huisgenoot: Jason. Jason was een soort gangster, een klein, donker mannetje vol met tattoos en een haarnetje. Zijn verhaal was heel bijzonder. Hij kwam uit Baltimore, uit een heel slechte wijk. Een van z'n vrienden had wiet en een mes bij zich en werd daarom gearresteerd. Daarbij is ook meteen hij en een aantal anderen gearresteerd. De daaropvolgende rechtzaak heeft hij gewonnen en is dus volledig onschuldig verklaard. Echter heeft hij nu wel een amerikaans strafblad en zijn baan als autoverkoper werd opgezegd. Daarna kon hij lange tijd niet aan een nieuwe baan komen wegens zijn strafblad dus nu besloot hij te verhuizen naar Fresno om het daar opnieuw te proberen.

Of hij volledig onschuldig was mogen jullie bepalen, maar het was wel een extreem slimme en aardige jongen. Hij was pasta aan het koken en hij bood mij ook direct wat aan. Zijn kennis van de geschiedenis en wetgeving was indrukwekkend en vermakelijk om naar te luisteren. Crimineel of niet.