Storm in Gallup
13 april 2018 - Gallup, New Mexico, Verenigde Staten
12/4
Vanochtend was ik op tijd wakker, ik kon niet vergelijken met mijn buren aangezien ik de enige was op mijn deel, maar nog voor negen uur had ik gedoucht en ontbeten en liep ik door de bergen in het blue water lake park. Een prestatie om trots op te zijn. Ik ging de andere trails doen die ik nog niet gedaan had. De borden gaven aan dat deze paden 'extreem gevaarlijk' waren. Langzamerhand wordt ik steeds onverschilliger voor dit soort waarschuwingen. Voor mijn gevoel is dit gewoon een Amerikaanse manier van zich indekken zodat als er iets met iemand gebeurt zij dan kunnen zeggen: tsja eigen risico we hebben je gewaarschuwd. Daarbij gaf het bord ook aan dat ik op moest passen voor ratelslangen. Met mijn kunsten in het vinden van dieren was dit natuurlijk totaal overbodig en als vanzelfsprekend heb ik er geen een gezien.
Achteraf had ik beter niet eerst kunnen rondlopen want toen ik eenmaal weer onderweg was en internet had kwam ik erachter dat het enorm ging waaien vandaag. Elke dag krijg ik van de Amerikanen minstens twintig keer 'god bless you' te horen, maar de weergoden waren me niet erg gunstig gestemd. Sochtends was al vrij erg, maar rond de middag zou het volgens de Nederlandse bronnen (dus niet overdreven) met 65 km per uur gaan waaien met windstoten van 105 km per uur. Nou heb ik het niet na staan meten, maar voor mijn gevoel kwam het aardig in de buurt. Ik heb dus met kromme tenen mijzelf en mijn huis op wielen naar Gallup verplaatst. Dit was een flinke onderneming, want hier in de woestijn heb je letterlijk niks om achter te schuilen. Aan de ene kant waren een paar kilometer verderop prachtige rode muren van steen te zien (Red bluffs) en van de andere kant kwam niks dan wind en zand mijn kant me tegemoet. Om een uur of twaalf kwam ik aan en besloot ik niet meer te rijden totdat de wind zou zakken. Leuk bedacht, maar nu zat ik wel mooi vast op deze camping hier. Verstandig, want anders was dit ding geheid omgewaaid, maar ik had ook wel graag even de tijd genomen om het red rock park en de Continental divide te bewonderen zoals eigenlijk het plan was. Gelukkig kon ik even bellen met mijn liefste vriendinnetje en moeder dus die hielden mij goed gezelschap.
Ik heb ook nog eens goed naar de andere campeerders gekeken. De Amerikanen hebben toch een iets andere stijl van kamperen dan wij. Waar wij met een kip caravan of mooie tent achterin de Prius of 307 op pad gaan, vertrekt de Amerikaan in een verrijdbaar huis in het formaat touringcar. De enorme pickup truck wordt niet gebruikt om de camper te trekken, maar de pickup wordt hier achter de bus aangesleept. Het verschil: wij hebben daarnaast nog een huis, en zij veelal niet.
Na een tijdje binnen zitten had ik het wel meer dan gezien en ging ik op pad. Dit keer te voet en met zonnebril op tegen het stuifzand. Nu is dat in de middle of nowhere niet zo makkelijk als in Nederland want ik mocht me weer fijn verplaatsen door de berm langs een grote weg. Na wat kapotgewaaide reclameborden kwam ik bij een donutzaak. Ik had niks te doen en nog geen donuts gehad dus besloot eens te kijken. Het was een oubollig zaakje dat verder vergelijkbaar was met elke verouderde snackbar met Chinese eigenaren. Toen ik daar een tijdje zat bestelde een man telefonisch donuts. Even later kwam een boom van een politie agent binnen die voor 28,87 aan donuts op kwam halen. Weer een stereotype bevestigd: Amerikaanse politie agenten eten inderdaad de hele dag donuts.
Daarna was ik weer gedoemd tot een paar uur binnen zitten, maar dankzij de moderne techniek weet ik nu wel weer van alles over de recente hoorzitting van Facebook, Arjen Lubach en soldeerschema's. S'avonds was de wind wat gedraaid en gaan liggen dus vond ik dat ik wel een uitje had verdiend. Ik reed naar een restaurant hier in de buurt dat wel goed aangeschreven stond. Toen ik binnen kwam bleek deze tent toch een stukje chiquer dan ik had verwacht maar toen was ik er al. Het probleem: ik had mijn afgrijselijke saved by the bell shirt nog aan dat ik voor 5 euro bij de Walmart heb gekocht. Achteraf bedacht ik me dat mijn auto ook mijn huis was en dat ik dus gewoon naar de parkeerplaats had kunnen lopen om wat anders aan te trekken, maar ik heb me goed gedragen.
Omdat ik verder vandaag dus niet zoveel mee heb gemaakt, vermaak ik jullie tot slot nog even met de ellende van een ander. Tom (waar ik dus de komende dagen mee op pad ga) had op zijn busreis van Seattle naar San Francisco een bizarre vertraging waardoor het uiteindelijk meer dan 30 ipv 13 uur kostte om daar te komen. Ter compensatie gaf Greyhound hem een gratis busreis naar een bestemming naar keuze. Die werd dus ingezet om mij op te zoeken om zodoende verder te kunnen. Waar het vandaag de bedoeling was ergens in de avond aan te komen is dat inmiddels ook alweer verschoven naar morgenochtend acht uur, en met Greyhound is de ellende nooit over totdat je er bent. Ik wacht rustig het belletje af tot ik hem op kan pikken bij het station, maar een tip voor jullie allemaal: als je ooit in Amerika bent, neem nooit een Greyhound bus.
Dit was hem weer voor vandaag. Niet een heel spectaculaire dag, maar ik heb er alsnog geprobeerd een vermakelijk verhaal van te maken.
Groetjes thuis en tot snel!
Vanochtend was ik op tijd wakker, ik kon niet vergelijken met mijn buren aangezien ik de enige was op mijn deel, maar nog voor negen uur had ik gedoucht en ontbeten en liep ik door de bergen in het blue water lake park. Een prestatie om trots op te zijn. Ik ging de andere trails doen die ik nog niet gedaan had. De borden gaven aan dat deze paden 'extreem gevaarlijk' waren. Langzamerhand wordt ik steeds onverschilliger voor dit soort waarschuwingen. Voor mijn gevoel is dit gewoon een Amerikaanse manier van zich indekken zodat als er iets met iemand gebeurt zij dan kunnen zeggen: tsja eigen risico we hebben je gewaarschuwd. Daarbij gaf het bord ook aan dat ik op moest passen voor ratelslangen. Met mijn kunsten in het vinden van dieren was dit natuurlijk totaal overbodig en als vanzelfsprekend heb ik er geen een gezien.
Achteraf had ik beter niet eerst kunnen rondlopen want toen ik eenmaal weer onderweg was en internet had kwam ik erachter dat het enorm ging waaien vandaag. Elke dag krijg ik van de Amerikanen minstens twintig keer 'god bless you' te horen, maar de weergoden waren me niet erg gunstig gestemd. Sochtends was al vrij erg, maar rond de middag zou het volgens de Nederlandse bronnen (dus niet overdreven) met 65 km per uur gaan waaien met windstoten van 105 km per uur. Nou heb ik het niet na staan meten, maar voor mijn gevoel kwam het aardig in de buurt. Ik heb dus met kromme tenen mijzelf en mijn huis op wielen naar Gallup verplaatst. Dit was een flinke onderneming, want hier in de woestijn heb je letterlijk niks om achter te schuilen. Aan de ene kant waren een paar kilometer verderop prachtige rode muren van steen te zien (Red bluffs) en van de andere kant kwam niks dan wind en zand mijn kant me tegemoet. Om een uur of twaalf kwam ik aan en besloot ik niet meer te rijden totdat de wind zou zakken. Leuk bedacht, maar nu zat ik wel mooi vast op deze camping hier. Verstandig, want anders was dit ding geheid omgewaaid, maar ik had ook wel graag even de tijd genomen om het red rock park en de Continental divide te bewonderen zoals eigenlijk het plan was. Gelukkig kon ik even bellen met mijn liefste vriendinnetje en moeder dus die hielden mij goed gezelschap.
Ik heb ook nog eens goed naar de andere campeerders gekeken. De Amerikanen hebben toch een iets andere stijl van kamperen dan wij. Waar wij met een kip caravan of mooie tent achterin de Prius of 307 op pad gaan, vertrekt de Amerikaan in een verrijdbaar huis in het formaat touringcar. De enorme pickup truck wordt niet gebruikt om de camper te trekken, maar de pickup wordt hier achter de bus aangesleept. Het verschil: wij hebben daarnaast nog een huis, en zij veelal niet.
Na een tijdje binnen zitten had ik het wel meer dan gezien en ging ik op pad. Dit keer te voet en met zonnebril op tegen het stuifzand. Nu is dat in de middle of nowhere niet zo makkelijk als in Nederland want ik mocht me weer fijn verplaatsen door de berm langs een grote weg. Na wat kapotgewaaide reclameborden kwam ik bij een donutzaak. Ik had niks te doen en nog geen donuts gehad dus besloot eens te kijken. Het was een oubollig zaakje dat verder vergelijkbaar was met elke verouderde snackbar met Chinese eigenaren. Toen ik daar een tijdje zat bestelde een man telefonisch donuts. Even later kwam een boom van een politie agent binnen die voor 28,87 aan donuts op kwam halen. Weer een stereotype bevestigd: Amerikaanse politie agenten eten inderdaad de hele dag donuts.
Daarna was ik weer gedoemd tot een paar uur binnen zitten, maar dankzij de moderne techniek weet ik nu wel weer van alles over de recente hoorzitting van Facebook, Arjen Lubach en soldeerschema's. S'avonds was de wind wat gedraaid en gaan liggen dus vond ik dat ik wel een uitje had verdiend. Ik reed naar een restaurant hier in de buurt dat wel goed aangeschreven stond. Toen ik binnen kwam bleek deze tent toch een stukje chiquer dan ik had verwacht maar toen was ik er al. Het probleem: ik had mijn afgrijselijke saved by the bell shirt nog aan dat ik voor 5 euro bij de Walmart heb gekocht. Achteraf bedacht ik me dat mijn auto ook mijn huis was en dat ik dus gewoon naar de parkeerplaats had kunnen lopen om wat anders aan te trekken, maar ik heb me goed gedragen.
Omdat ik verder vandaag dus niet zoveel mee heb gemaakt, vermaak ik jullie tot slot nog even met de ellende van een ander. Tom (waar ik dus de komende dagen mee op pad ga) had op zijn busreis van Seattle naar San Francisco een bizarre vertraging waardoor het uiteindelijk meer dan 30 ipv 13 uur kostte om daar te komen. Ter compensatie gaf Greyhound hem een gratis busreis naar een bestemming naar keuze. Die werd dus ingezet om mij op te zoeken om zodoende verder te kunnen. Waar het vandaag de bedoeling was ergens in de avond aan te komen is dat inmiddels ook alweer verschoven naar morgenochtend acht uur, en met Greyhound is de ellende nooit over totdat je er bent. Ik wacht rustig het belletje af tot ik hem op kan pikken bij het station, maar een tip voor jullie allemaal: als je ooit in Amerika bent, neem nooit een Greyhound bus.
Dit was hem weer voor vandaag. Niet een heel spectaculaire dag, maar ik heb er alsnog geprobeerd een vermakelijk verhaal van te maken.
Groetjes thuis en tot snel!
