Van New Mexico naar Arizona

Vandaag begon al om zeven uur, ik was toevallig even wakker en keek hoe laat het was. Toen zag ik een appje: ik ben er. 10 minuten later stond ik met de camper voor het station en was de dag begonnen. De dag begon ijskoud, eergister was het 31 graden, gister 21 met storm en vandaag is het 6 graden met een voorspelde nacht temperatuur van -6. Voordeel: morgen overdag is het weer 19 graden. De woestijn hier doet echt wat het zelf wil. Zeker met het oog op de wind die hier 'bij vlagen' bijzonder storend kan zijn. Gelukkig hebben we vandaag ondanks de wind wel gewoon kunnen doen en rijden wat we wilden, al werd het niet makkelijk gemaakt.

Na een zeer uitgebreid ochtendritueel met een lekker warme douche was het tijd om de schoon en vuil watertank leeg te laten lopen met het oog op het weer van vannacht. Dit ging allemaal erg soepel en eerder dan ooit was ik op weg naar de volgende plaats. Bij de grens van New Mexico naar Arizona vertelde ik Tom heel stoer hoe ik altijd langs de douane poortjes scheurde zonder me te melden en dat ze toch niet de moeite deden me te achtervolgen. Nog geen minuut later zag ik de zwaailichten in m'n spiegels. Geheel volgens Amerikaans protocol werd ik niet ingehaald, maar achtervolgd tot ik stopte. Daarna was het een geval van blijven zitten tot de agent komt en zeker niet uitstappen. Gelukkig wisten we van de procedure af en hadden we de agent in eerste instantie geen reden gegeven boos te worden. Wachtende tot de agent eindelijk bij het raampje kwam werd ik toch wel zenuwachtig. Mijn vorige ervaring met de douane hier was niet erg soepel, en ik heb hier bij de andere douanes ook doorgereden en op tolwegen en campings niet betaald, dus ik had wel wat op m'n geweten. Alle papieren moesten bestudeerd worden maar de agent was in een goede bui en we hebben hem zelfs aan het lachen gekregen. Het bleek dat het bij het verplaatsen van campers een dunne lijn is tussen werken en vakantie/huren. Het eerste was natuurlijk verboden op dit visum maar na even checken konden we gewoon door. Ik heb nog even nagevraagd wat de bedoeling was bij de volgende grens, en het advies van de agent was weer doorrijden want blijkbaar had ik het toch niet zo heel verkeerd.
De eerste bestemming van de dag was Petrified Forest, een enorm nationaal park dat doorkruist kon worden middels een weg van 28 mijl. Het park was eigenlijk twee aparte parken die beide geen forest (bos) waren. Het eerste deel was de painted desert: allerlei kleurrijke heuvels met breedtestrepen in verschillende kleuren. De kleuren waren verschillende lagen gesteente uit tijden ergens tussen de 200 en 230 miljoen jaar terug. Door het water zijn er in de loop van de tijd grote valleien gevormd en vanuit die vallei kan je op de bergen een soort tijdlijn terug zien van de berg. Heel interessant allemaal, maar vooral gewoon een heel mooie omgeving en leuk om door die wandelpaden te lopen en die bergen te op en af te klimmen. Het andere deel was de petrified forest, oude bomen die behouden zijn gebleven omdat zij jaren geleden bedolven zijn onder het water of moeras en vervolgens zijn gekristalliseerd door aanraking met lava. De bommen zijn een soort bomen fossielen, dit park is het Pompeii van de bomen. Wederom weet ik het precieze proces niet, maar het resultaat waren mooie stukken boom van gekleurde glas/kristal/steen.
De dag begon al zo onmenselijk vroeg, maar is ook nog een uur langer omdat ik inmiddels verhuisd ben naar de Arizona bergtijd, hier doen ze niet aan zomer of wintertijd, maar is het gewoon het hele jaar hetzelfde. Ik leef nu negen uur eerder dan jullie, maar na jullie etenstijd ben ik zeker in voor een praatje of als iemand iets wilt weten.

Het plan was om na het national park om in het homolovi park te overnachten. Maar naast dat de naam wat dubbelzinnig is voor twee jongens samen in een camper, was deze camping nogal primitief voor de barre omstandigheden van vannacht. Het nieuwe plan was dus doorrijden tot flagstaff. Met het zonnetje op de autoruit en geen wolkje aan de hemel was het hier in de woestijn moeilijk voor te stellen wat ons vannacht te wachten staat. Onderweg zouden we nog een korte tussenstop doen bij de meteor krater hier. Deze was echter dicht omdat het inmiddels na vijf uur was. Toen hebben we maar besloten om hier op de camping vlakbij de krater te overnachten, omdat we waarschijnlijk de komende jaren niet zomaar nog even in de buurt zullen zijn van dit gebied en zodat wij morgenochtend voordat we alsnog naar flagstaff gaan nog even de krater kunnen beschouwen die volgens de folder een vloeroppervlak heeft van 20 voetbalvelden waarover meer dan 2 miljoen mensen op de zijkanten mee kunnen kijken. We zullen het wel zien morgen...