Moederdag in San Francisco

13 mei

Ik ben een moederskindje. Bij ons thuis is er maar een echte bikkel. Ikzelf ben een aansteller, Rico maakt zich heel druk in de sportschool en ook papa en Bas doen hun best om stoer te zijn maar mijn moeder is duidelijk de stoerste. Aangezien ik duizenden volgers heb op dit verhaal wil ik graag even dit podium gebruiken om te zeggen dat mijn moeder de beste is. Dus bij deze: bij deze.

Dan nu over op de orde van de dag. Mijn kamerindeling is in dit hostel wat, bijzonder. Ik had het Franse meisje dat plotseling doof was en nu dus naar huis is, maar er zijn nog twee bedden. Onder me schijnt ene Jake te liggen. Tenminste, dat staat op het kaartje dat aan z'n bed hangt want ik heb hem zelf nog niet gezien. Ik raak elke dag meer en meer gefascineerd door de legende van Jake. Z'n koffers, z'n jas, alles ligt er en zelfs de dekens zijn rommelig, maar nergens een Jake te bekennen. Zal Jake overdag slapen terwijl ik op pad ben? is hij ontvoerd? Is hij verder gereisd en gewoon niet gehecht aan spullen? Who knows. Het laatste bed wordt bewoond door een meisje, een ietwat arrogant figuur dat het merendeel van de dag in bed doorbrengt. Omdat ze steeds in bed ligt hou ik de kamer donker, en erger nog: moet ik stil zijn. Het stomme is, meestal slaapt ze niet eens, maar zit ze op haar telefoon en probeert ze elk contact te vermijden. Als je alleen wilt zijn, ga dan niet in een hostel zitten.

Ik ben zo negatief omdat ze mijn dag op een irritante manier wist te starten. Om acht uur sochtends ging haar wekker af, maar zij vond het niet nodig om die uit te zetten en sliep lekker door. Ik vond het wel nodig en zette de wekker uit. Ik voelde me even schuldig, maar omdat ze eerder zo bot deed was dat niet nodig. Daarna bleef ze tot twaalf uur liggen dus vermoed ik niet dat de reden waarom ze die wekker heeft gezet heel belangrijk was.

Ik zit nog een beetje in het Ocean Beach ritme dus kom sochtends wat traag op gang en heb ook wat moeite om terug op te schakelen naar het tempo van de grote stad. Ik zou naar de fisherman's wharf gaan, maar het duurde met tot drie uur smiddags om daar te arriveren. Eerst sliep ik wat uit, toen ging ik me mooi maken, daarna heb ik met m'n moeder en m'n hele gezin bellen. Daarna ging ik onderweg maar werd ik afgeleid door het Taiwanese-American culture festival. Toen ging ik op zoek naar een nieuwe jas want het weer vraagt hier om een jas. Toen was het tijd voor lunch: noodles. Uiteindelijk sprong ik op de tram naar Fishermans wharf. Dear
tram reed echter maar tot halverwege en toen werden we met z'n allen eruit gezet. Toen eerst nog even met mijn vriendinnetje gebeld. En het laatste stuk lopend gedaan. Toen ik eindelijk aankwam was het dus drie uur. De fishermans wharf is een enorm toeristisch gebied. Waarom het zo populair is, weet ik eigenlijk niet. Het is een enorm stuk haven zonder strand. Het stikt er van de toeristen en winkels, maar heel bijzonder is het niet. In dit gebied staat ook de zeer bekende pier 39. Amerikanen zijn dol op Piers, maar ik blijf het doodlopende bruggen vinden. Deze specifieke brug leek wat op een mengeling van een kermis, Volendam en Slagharen en was dus best gezellig.

Vanaf daar ben ik gewoon door blijven lopen tot ik iets bijzonders zag, helaas was er niet zo heel veel behalve de mooie kustlijn dus toen ben ik helemaal doorgelopen tot aan de Golden gate bridge. Toen was het laat en was ik moe dus nam ik een Uber naar Alamo park. Sommige straten hebben hier letterlijk hellingen van 45° dus dat verklaart wel waarom iedereen hier automaat rijd. Alamo park staat bekend om zijn geverfde (Victoriaanse?) het genaamd de painted ladies. Ik moet toegeven, dit is echt een heel mooi gebied. San Francisco is überhaupt een hele mooie stad, vooral voor Amerikaanse standaarden. Het heeft een heel gematigd klimaat, er zijn goede scholen, de bouwstijl is mooi, de straten zijn schoon, etc. Dat veel mensen hier graag wonen is ook weerspiegelt in de huisprijzen hier. Een kerel die ik sprak betaalde 3000 per maand voor een eenslaapkamer appartement. Onvoorstelbaar.

In de hippe wijk rond Alamo at ik in een even hip restaurant. Ze serveerden er Griekse maaltijdsalade. Ik ging naast Charis zitten. Een jongen uit Cyprus die sindskort in Amsterdam woont. Hij werkt voor booking.com en was hier heengestuurd voor een evenement van Google. Hij vertelde dat booking.com een Nederlands bedrijf is, en wereldwijd het een na meeste doneert aan Google voor reclame doeleinden. Het enige bedrijf dat meer uitgeeft aan reclame is Amazon. We zaten wel lekker te praten dus gingen na het eten samen de kroeg in en dronken wat biertjes. Daar bleek dat hij los van mij ook een reservering had gemaakt voor een tocht naar Alcatraz voor exact dezelfde tijd als ik had geboekt (er gaan iets van 15 boten per dag). Klein wereldje.

Terug in het hostel heb ik wat Fransen even laten zien hoe het voelt om Jantje te krijgen in FIFA en toen was ik zomaar jarig, maar er is ook veel tijdsverschil dus weet niet wanneer ik me nu echt oud moet gaan voelen. Misschien morgen wel.

Morgen is het dus feest, maar een bescheiden feestje, in een verlaten gevangenis. Een opsteker: nu ik terug ben in m'n kamer is het arrogante meisje vertrokken en ligt Jake gelukkig zachtjes te slapen. Hij leeft dus nog, misschien morgen maar eens verhaal halen.