Las vegas
3 mei 2018
2 mei
Weer een dag, weer een verhaal.
Mijn eerste stop was bij de gekoppelde hotels Wynn en Encore. Deze hotels zijn net iets anders dan de anderen. Ze zijn vrij recent gebouwd en dus net even moderner. -Onderhoud is niet echt iets waar Amerikanen goed in zijn: de consensus lijkt hier gewoon bouwen en platgooien als het te vervallen is- Het hotel richt zich op de enorme en groeiende groep rijke Aziaten. Dat betekent dus vooral veel afgesloten gebieden en tafels met hogere limieten. Ik besloot stommerdje te spelen en gewoon een van die ruimtes in te lopen. Het was enorm rustig dus ik kon gewoon even een praatje maken met de mensen die daar werkten. De roulette en blackjack tafels hadden een minimum inzet van 300 dollar per beurt. Echter bleek dat nog lang niet de top te zijn en de vrouw liet me de privekamers achter deze ruimte zien waar serieus gegokt werd. Er zat natuurlijk niemand in maar het feit dat er zeker twintig van die kamertjes waren geeft wel aan welke bizarre bedragen dagelijks vergokt worden hier. (De kamers zijn voor mensen die geen genoegen nemen met een maximum inzet van 10 of soms 100 duizend per ronde). Ik bedankte haar voor de rondleiding ondanks dat ik niet bepaald het type big spender was dat ze daar verwachten. Daarna nog even de andere casino's doorgewandeld en het blijft gewoon bizar. Het is gewoon een bizarre wereld waar mensen zich een tijdje groot en rijk kunnen voelen, maar vooral even kunnen ontsnappen naar een andere wereld. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat alle gebouwen van die thema's hebben: Venetië, Egypte, kastelen, oude Rome, etc. In ieder geval: ik ben heel tevreden met mijn eigen leven dus vind het wel vermakelijk maar allemaal niet zo nodig.
Ondertussen had Sedrick de afgelopen dagen al drie of vier keer gebeld om te checken of ik wel echt kwam... Een beetje vreemd dacht ik, maar oke. Hij zou me om half vijf ophalen en dat deed hij ook. Om half vijf kwam een oude truck voorrijden en we gingen op pad naar Henderson. Ik ben niet helemaal de meest naïeve persoon dus was nog niet helemaal gerust. Hij moest eerst nog even langs het busstation om een kaartje te halen voor een reis binnenkort. Ik moest achter het stuur zitten zodat hij geen parkeerboete zou krijgen. Ik dacht nou komt het hoor, straks ben ik de pineut bij een of andere wazige deal. Maar er was niks aan de hand, een minuut later kwam hij naar buiten en gingen we naar zijn huis. In tegenstelling tot zijn auto was zijn huis echt heel erg mooi. Een rijke buurt, compleet met groot dubbel hek om het complex en een zwembad in de tuin.
In het huis was zijn moeder, een mager en ziek geweest vrouwtje van 73 en Nancy: een vriendin van de moeder. Ik had verwacht dat er nog gekookt moest worden maar alles stond al klaar voor de gast. Ik kon dus meteen aanschuiven. Het was overduidelijk dat er veel aandacht in gestoken was. Het was dan ook echt enorm lekker. Ten eerste omdat het gewoon echt goed eten was met goede ingrediënten, maar ook omdat ik al zes weken grotendeels aangewezen ben op de Amerikaanse horeca die lang niet altijd even gezond eten voortbrengt.
Na het eten kreeg ik als vanzelfsprekend de foto's van alle kinderen en kleinkinderen te zien. Alle zeven zijn goed terechtgekomen. Best wel heel bijzonder, vooral gegeven de achtergrond. De familie komt uit de Mississippi delta, waar de moeder les had op gescheiden (en dus zwarte) scholen. Na het eten moest ik nog wat alcohol proberen. Een van de kinderen had een handel in biologische vodka wat tegenwoordig in steeds meer winkels komt te liggen. Naar verluidt krijg je er geen kater van omdat er niks in zit. Ik kan dat echter niet bevestigen of ontkrachten.
Na het eten zijn we nog even het centrum van Henderson ingegaan voor wat thee en gewoon om rond te lopen. Henderson is echt een heel doordnee rijk plaatsje in Amerika. Het heeft een winkelstraat in Europese/Franse sfeer met kinderkopjes op de straat, horeca en sfeerverlichting. Wat het zo Amerikaans maakt is, is dat het overduidelijk is aangelegd en dat de eerstvolgende straat een gigantische parkeerplaats, woestijn of snelweg is. Toch is er niks mis mee, dit is wat men wilt: men gelooft het graag.
Vervolgens ben ik ook weer thuis afgezet en kon ik alleen maar duizend keer bedankt zeggen. We hebben het over van alles gehad, maar de voornaamste reden waarom ik uitgenodigd was, was om te laten zien hoe zijn leven echt is om de stereotypen ongelijk te bewijzen. Er is namelijk veel onrust, stereotypen en woede in Amerika, en hij vond het nodig om te laten zien dat niet alles zo negatief is als men afspiegeld. En dat is eigenlijk wel bijzonder: ik heb namelijk echt al heel veel mensen ontmoet die wilden bewijzen dat de stereotypen die voor hun gelden niet op gaan. Zowel blank als zwart, links als rechts en stad als platteland. Blijkbaar zijn er echt veel vooroordelen in dit land want men is hier heel fanatiek in.
Ik was redelijk op tijd weer in het appartement en besloot af te spreken met wat mensen van de bruiloft van gisteren. We spraken af bij de fonteinen van de Bellagio. Een indrukwekkende show met elke ronde (15 min.) een ander afgezaagd nummer als achtergrondmuziek. Daarna zijn we het casino ingegaan en het plan was als volgt: Gooi een klein beetje geld in een automaat, probeer het zo lang mogelijk te rekken en probeer zoveel mogelijk gratis drank te krijgen. Het plan verliep uitstekend en het was een mooie avond.
Ik had de slag te pakken en begon las Vegas echt leuk te vinden. Dat doen de casino's heel slim. Er zijn allerlei truukjes die zorgen dat je binnenblijft en zoveel mogelijk blijft gokken. Er zijn geen ramen, en heel veel licht en frisse lucht. Je voelt dus niet dat je moe wordt en voor je het weet hang je er uren rond. Daarbij raak je door de gratis drank overmoedig en voor je het weet sta je met flappen te zwaaien. Nou heb ik me redelijk gedragen maar ik kan me heel goed voorstellen hoe zelfs een '100% eerlijk' casino veel winst kan maken: Als mensen winnen verspelen ze het vanzelf wel, en als ze blut zijn hebben ze geen andere optie dan naar huis gaan en hun geld daar achter te laten.
Op een gegeven moment (vrij laat) kwamen we deze jongen tegen die naar verluidt enorm rijk was. Hij was erg dronken en een grote praatjesmaker. Hij was met serieus geld aan het gokken en er moesten constant bijzondere drankjes en shotjes aan komen. Hij wou ons meenemen naar een exclusief feest ergens in een hotel. Nou had ik er weinig vertrouwen in en ging ik om twee uur naar huis. De rest volgde hem wel: bij de entree moest hij entree betalen, wat hij te duur vond dus toen mocht men aan de bar zijn praatjes aanhoren en een uur later met een illusie minder ook naar huis.
Las Vegas was leuk, bijzonder om eens te zien, maar had opzich in een dag ook gekund. Morgen vlieg ik naar San Diego. Ik heb nog niemand negatief gehoord over die plaats en de sfeer schijnt super te zijn. We zullen het wel weer zien allemaal.
Weer een dag, weer een verhaal.
Mijn eerste stop was bij de gekoppelde hotels Wynn en Encore. Deze hotels zijn net iets anders dan de anderen. Ze zijn vrij recent gebouwd en dus net even moderner. -Onderhoud is niet echt iets waar Amerikanen goed in zijn: de consensus lijkt hier gewoon bouwen en platgooien als het te vervallen is- Het hotel richt zich op de enorme en groeiende groep rijke Aziaten. Dat betekent dus vooral veel afgesloten gebieden en tafels met hogere limieten. Ik besloot stommerdje te spelen en gewoon een van die ruimtes in te lopen. Het was enorm rustig dus ik kon gewoon even een praatje maken met de mensen die daar werkten. De roulette en blackjack tafels hadden een minimum inzet van 300 dollar per beurt. Echter bleek dat nog lang niet de top te zijn en de vrouw liet me de privekamers achter deze ruimte zien waar serieus gegokt werd. Er zat natuurlijk niemand in maar het feit dat er zeker twintig van die kamertjes waren geeft wel aan welke bizarre bedragen dagelijks vergokt worden hier. (De kamers zijn voor mensen die geen genoegen nemen met een maximum inzet van 10 of soms 100 duizend per ronde). Ik bedankte haar voor de rondleiding ondanks dat ik niet bepaald het type big spender was dat ze daar verwachten. Daarna nog even de andere casino's doorgewandeld en het blijft gewoon bizar. Het is gewoon een bizarre wereld waar mensen zich een tijdje groot en rijk kunnen voelen, maar vooral even kunnen ontsnappen naar een andere wereld. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat alle gebouwen van die thema's hebben: Venetië, Egypte, kastelen, oude Rome, etc. In ieder geval: ik ben heel tevreden met mijn eigen leven dus vind het wel vermakelijk maar allemaal niet zo nodig.
Ondertussen had Sedrick de afgelopen dagen al drie of vier keer gebeld om te checken of ik wel echt kwam... Een beetje vreemd dacht ik, maar oke. Hij zou me om half vijf ophalen en dat deed hij ook. Om half vijf kwam een oude truck voorrijden en we gingen op pad naar Henderson. Ik ben niet helemaal de meest naïeve persoon dus was nog niet helemaal gerust. Hij moest eerst nog even langs het busstation om een kaartje te halen voor een reis binnenkort. Ik moest achter het stuur zitten zodat hij geen parkeerboete zou krijgen. Ik dacht nou komt het hoor, straks ben ik de pineut bij een of andere wazige deal. Maar er was niks aan de hand, een minuut later kwam hij naar buiten en gingen we naar zijn huis. In tegenstelling tot zijn auto was zijn huis echt heel erg mooi. Een rijke buurt, compleet met groot dubbel hek om het complex en een zwembad in de tuin.
In het huis was zijn moeder, een mager en ziek geweest vrouwtje van 73 en Nancy: een vriendin van de moeder. Ik had verwacht dat er nog gekookt moest worden maar alles stond al klaar voor de gast. Ik kon dus meteen aanschuiven. Het was overduidelijk dat er veel aandacht in gestoken was. Het was dan ook echt enorm lekker. Ten eerste omdat het gewoon echt goed eten was met goede ingrediënten, maar ook omdat ik al zes weken grotendeels aangewezen ben op de Amerikaanse horeca die lang niet altijd even gezond eten voortbrengt.
Na het eten kreeg ik als vanzelfsprekend de foto's van alle kinderen en kleinkinderen te zien. Alle zeven zijn goed terechtgekomen. Best wel heel bijzonder, vooral gegeven de achtergrond. De familie komt uit de Mississippi delta, waar de moeder les had op gescheiden (en dus zwarte) scholen. Na het eten moest ik nog wat alcohol proberen. Een van de kinderen had een handel in biologische vodka wat tegenwoordig in steeds meer winkels komt te liggen. Naar verluidt krijg je er geen kater van omdat er niks in zit. Ik kan dat echter niet bevestigen of ontkrachten.
Na het eten zijn we nog even het centrum van Henderson ingegaan voor wat thee en gewoon om rond te lopen. Henderson is echt een heel doordnee rijk plaatsje in Amerika. Het heeft een winkelstraat in Europese/Franse sfeer met kinderkopjes op de straat, horeca en sfeerverlichting. Wat het zo Amerikaans maakt is, is dat het overduidelijk is aangelegd en dat de eerstvolgende straat een gigantische parkeerplaats, woestijn of snelweg is. Toch is er niks mis mee, dit is wat men wilt: men gelooft het graag.
Vervolgens ben ik ook weer thuis afgezet en kon ik alleen maar duizend keer bedankt zeggen. We hebben het over van alles gehad, maar de voornaamste reden waarom ik uitgenodigd was, was om te laten zien hoe zijn leven echt is om de stereotypen ongelijk te bewijzen. Er is namelijk veel onrust, stereotypen en woede in Amerika, en hij vond het nodig om te laten zien dat niet alles zo negatief is als men afspiegeld. En dat is eigenlijk wel bijzonder: ik heb namelijk echt al heel veel mensen ontmoet die wilden bewijzen dat de stereotypen die voor hun gelden niet op gaan. Zowel blank als zwart, links als rechts en stad als platteland. Blijkbaar zijn er echt veel vooroordelen in dit land want men is hier heel fanatiek in.
Ik was redelijk op tijd weer in het appartement en besloot af te spreken met wat mensen van de bruiloft van gisteren. We spraken af bij de fonteinen van de Bellagio. Een indrukwekkende show met elke ronde (15 min.) een ander afgezaagd nummer als achtergrondmuziek. Daarna zijn we het casino ingegaan en het plan was als volgt: Gooi een klein beetje geld in een automaat, probeer het zo lang mogelijk te rekken en probeer zoveel mogelijk gratis drank te krijgen. Het plan verliep uitstekend en het was een mooie avond.
Ik had de slag te pakken en begon las Vegas echt leuk te vinden. Dat doen de casino's heel slim. Er zijn allerlei truukjes die zorgen dat je binnenblijft en zoveel mogelijk blijft gokken. Er zijn geen ramen, en heel veel licht en frisse lucht. Je voelt dus niet dat je moe wordt en voor je het weet hang je er uren rond. Daarbij raak je door de gratis drank overmoedig en voor je het weet sta je met flappen te zwaaien. Nou heb ik me redelijk gedragen maar ik kan me heel goed voorstellen hoe zelfs een '100% eerlijk' casino veel winst kan maken: Als mensen winnen verspelen ze het vanzelf wel, en als ze blut zijn hebben ze geen andere optie dan naar huis gaan en hun geld daar achter te laten.
Op een gegeven moment (vrij laat) kwamen we deze jongen tegen die naar verluidt enorm rijk was. Hij was erg dronken en een grote praatjesmaker. Hij was met serieus geld aan het gokken en er moesten constant bijzondere drankjes en shotjes aan komen. Hij wou ons meenemen naar een exclusief feest ergens in een hotel. Nou had ik er weinig vertrouwen in en ging ik om twee uur naar huis. De rest volgde hem wel: bij de entree moest hij entree betalen, wat hij te duur vond dus toen mocht men aan de bar zijn praatjes aanhoren en een uur later met een illusie minder ook naar huis.
Las Vegas was leuk, bijzonder om eens te zien, maar had opzich in een dag ook gekund. Morgen vlieg ik naar San Diego. Ik heb nog niemand negatief gehoord over die plaats en de sfeer schijnt super te zijn. We zullen het wel weer zien allemaal.
