La 4

Beste doorzetters,

Wat knap dat jullie na meer dan een maand en 27 verhalen nogsteeds meelezen!

Gisterochtend zat mijn derde nacht erop in het Banana bungalow hostel, ik besloot om niet te verlengen maar eens te wisselen van hostel. Eerst dus even uitchecken, bellen met het thuisfront en achter mijn jas aan gaan. Nadat ik de camper had gedropt heb ik ook meteen mijn oude winterjas bij het oud vuil gedaan. Ergens die dag is ook mijn zomerjas verdwenen dus ben ik in een dag van twee naar nul jassen gegaan. Gelukkig is het weer hier goed, dus heeft het geen haast.

Mijn bed piepte nog bizar en het is het personeel in al die tijd ook nog niet gelukt om aardig te zijn. Dus was het tijd voor wat anders. Een goede keuze achteraf, ik zit hier in een villa nog geen 150 stappen achter de Hollywood boulevard. Ik had me ingeschreven voor een zespersoons kamer, maar bij aankomst mocht ik in een kamer voor vier waarin we nu met z'n tweeën verblijven. Ik, en een Britse man die hier een leven probeert op te bouwen. Probeert vooral, want naast vriendelijk komt hij niet erg bekwaam over. De man is naar schatting 40 jaar en is druk aan het studeren voor z'n theorie-examen voor z'n rijbewijs. De laatste maanden is hij op en neer geweest tussen Florida, hier en Engeland. Hij wil iets in het vastgoed doen, ofzo, denkt hij, misschien. Maar genoeg negatief, het is een hele amicale kerel en als het uitkomt gaan we binnenkort wel even samen op pad denk ik.

Dan mijn dag: Tom was met Dominique naar de Universal studios dus ik ging alleen op pad. Best wel lekker eigenlijk weer eens. De Fender fabriek hier een stukje verderop kon ik niet heen want die doen volgens de website al een tijdje geen tours meer. Ik besloot het erop te gokken en alsnog gewoon even te bellen. Het schijnt dat ze niet meer adverteren voor tours, maar de vrouw beloofde me dat als ik donderdag tussen kwart voor tien en tien voor de deur zou staan dat ze dan wekelijks voor een klein groepje een gratis tour doen. Iets wat ik dus zeker ga doen. Daarna zou ik naar het Nethercutt museum, maar na een taxi/uber rit van een half uur bleek dit museum dicht. Het positieve was dat ik onderweg van alles heb geleerd over Belarus, het land dat ten onrechte wit Rusland wordt genoemd. Van de taxi mocht ik achterin blijven zitten totdat hij een nieuwe klant kreeg dus toen ben ik weer tot halverwege richting de stad gekomen. Eenmaal in San Fernando, een Spaanstalige buurt werd ik vervolgens gedumpt. Ik besloot er maar het beste van te maken en die buurt maar eens te verkennen. Het was niet gevaarlijk, maar ook weinig te beleven. Ik ben daar naar de plaatselijke kerk/klooster gegaan. Een hele mooie tuin en een plek met een apart verhaal. Bij dit gebouw werden de plaatselijke indianen gevangen genomen en 'bekeerd' door de Spanjaarden, ik had het idee dat men daar vrij trots op was.

Eenmaal genoeg Spaanse cultuur gezien ging ik op pad naar het hostel omdat ik pas smiddags in kon checken. Daar heb ik toen meteen tickets voor zaterdag gehaald voor de wedstrijd van LA Galaxy. Er was nog een plekje vrij op de tweede rij en aangezien ik toch alleen ga was dat perfect, ik heb er dan ook echt heel veel zin in. Ook zag ik dat er een museum dichtbij zat over psychiatrie en de geschiedenis daarvan. Ik zag ook dat dit museum hoofdzakelijk 5- en 1-sterren beoordelingen heeft. Blijkbaar was het dus een controversiële plek. En dat was het zeker, het 'museum' heette voluit: 'psychiatry: An industry of death museum.'.

Eenmaal binnen kreeg ik instructies geen foto's te maken behalve als ik er zelf ook op stond. Het museum had namelijk nogal last van negatieve pers. Na een tijdje praten met de vrouw bleek dat deze plek tevens het hoofdkantoor was van de activistenbeweging tegen de psychiatrie was. Ik vond het allemaal maar wat grimmig en was het vanaf het begin al niet eens met wat de vrouw allemaal zei. Maar meestal maakt dat me niet zoveel uit, ik heb hier zoveel gekkies gesproken waar ik het niet mee eens ben: dan vind ik het meestal evengoed heel interessant wat ze te zeggen hebben en hoe ze redeneren en denken. Eenmaal binnen moest ik in een kleon kamertje zitten met een grote beamer en het geluid op tien. Het was een filmpje van het soort 'shockdoc' het filmpje zat vol met allerlei dokters die beweerden dat de psychiatrie miljarden kost en nog nooit iemand genezen had, dat kinderen onterecht gedrogeerd worden en dat de meeste psychiaters kwaadwillige sadisten zijn. Toen het filmpje voorbij was werd het er niet veel beter op, in verschillende kamers probeerden ze te bewijzen dat psychiaters achter terrorisme, racisme, holocaust en nog meer dingen zaten. Het ergste van alles: dit was niet bedoeld als entertainment, deze mensen zijn serieus. Ik was helemaal klaar met die plek en wilde weg. Het vervelendste nog was dat ik constant in de gaten gehouden werd, ik was de enige en overal hingen kamers en verschillende werknemers waren steeds in de buurt. Toen ik even naar de wc ging stond ze me buiten de wc al weer op te wachten. Ik was er klaar mee en ging weg. Ik moest alleen m'n tas nog terug hebben. Daar vroeg ze wat ik er van vond, ik zei: 'interesting' want ik wou zsm m'n spullen terug. Toen ik eenmaal m'n tas had vertelde ik heel duidelijk wat ik er van vond. Dit deed ik extra luid zodat de mensen die van plan waren naar binnen te gaan meteen wisten wat ze te wachten stond. Ze keerden dan ook om. Wat blijkt deze groep gekkies behoren bij de Scientology, een enge sekte die niks te maken hebben met wetenschap en waar ik voortaan ver uit de buurt blijf. Andere meningen zijn prima en interessant, ook als je het er niet mee eens bent, maar dit is zwaar verwerpelijk.

Toen was het tijd voor wat luchtigs en ging ik op pad naar de gitarenwinkel, niet om wat te kopen, maar gewoon om weer eens even te kunnen spelen... Onderweg liep ik nog langs een school voor geluidsopnametechniek. Ik vroeg aan iemand die buiten stond te wachten wat ze daar deden en hij vertelde dat zijn vriend daar studeerde en dat hij daarom daar gratis z'n album op kon nemen. We stonden even te praten en voordat ik het wist mocht ik mee naar binnen en heb ik een tijdje toe zitten kijken hoe de jongen fanatiek stond te rappen. Niet mijn muziek, maar wel heel tof dat ik zomaar mee mocht.

Na de gitaarwinkel waren Tom en Dominique klaar met het pretpark en gingen we samen eten. We aten in de mels drive-in, een echt klassiek Amerikaanse diner. Even later gingen we wat drinken aan de Hollywood boulevard, het geheel deed me wat denken aan de badplaatsen in Turkije: proppers, terrasjes, waterpijpen, goedkope drankaanbiedingen, dat soort dingen. Het was best gezellig en toen was het zomaar laat. Het enige wat nog resteerde was tussen alle zwervers door weer naar huis lopen (de Walk of Fame is snachts niet bepaald een lekkere plek) en tot slot lekker slapen.