La 2
22 april 2018 - Los Angeles, California, Verenigde Staten
Hoi vriendjes,
Na bijna drie weken in m'n eigen camper was het wel even wennen aan het hostel. Het personeel was niet bepaald vriendelijk en ik was precies vannacht m'n oordopjes en slaapmasker kwijt. Mijn bed piepte gigantisch waardoor ik op een soort dokter bibber bed lag, waarbij bij iedere foute beweging het bed ongelooflijk hard begon te kraken en zodoende mijn hele kamer uit de slaap werd gehaald. En dat was jammer want ze lagen net zo lekker te slapen aan het gesnurk te horen. Toch was het zomaar weer de volgende ochtend en zodra de zon in los Angeles weer schijnt is alles vergeten en vergeven.
De Duitse meiden uit onze kamer hadden wat technische problemen dus waren niet zelf in staat een taxi te regelen. Tom was zo aardig om een Uber voor ze te regelen naar hun nieuwe hostel in Santa Monica. Toen ze de eerste taxi hadden gemist had ik sochtends een helder moment en besloten we bij hun in de taxi te springen om ook Santa Monica te verkennen. De taxi bevestigde al mijn vooroordelen over la: iedereen is hier bezig om hip te zijn. We reden langs het hoofdkantoor van de niet verkozen maar extreem populaire liberaal Bernie Saunders en de taxi draaide mijn favoriete IJslandse hipstermuziek van Sigur ros.
Op de pier vonden wij het eindpunt van de route 66, voor mij een trots moment omdat ik (weliswaar deels vliegend en per taxi) de 2600 mijl van Chicago naar LA had voltooid en dus de complete route had afgelegd. De pier zelf was gezellig, maar niet heel bijzonder. Vanaf daar zijn we een aantal km langs de kust gelopen naar Venice Beach. Het strand was mooi en vooral heel levendig. Er was live muziek en vooral heel veel mensen die aan het 'sporten' waren. De Hollywood manier van sporten is echter totaal anders dan het sporten dat wij doen. Als ik sport ben ik aan het zweten, hijgen en ben ik onverzorgd en vies. De mensen hier sporten om te laten zien hoe fit ze zijn en als wij een wandeling maken zijn wij vaak sneller dan de meeste hardlopers die ondertussen constant stoppen om selfies of een praatje te maken.
Venice Beach is een coole plek, het zit vol met artistieke mensen. Het is echter een bijzonder dunne lijn tussen kunstenaars en zwervers hier. De kunstenaars langs Venice Beach wonen ook direct in de tenten achter hun kraampjes en ondanks dat de sfeer ontzettend tof is, is het moeilijk te ontkennen dat deze hippies/zwervers het niet erg breed hebben. Wij naar verhouding wel, dus hebben heerlijk gegeten in het mooie eethuisje genaamd the Venice bank. Daar hebben we even gechilld met wat Canadese jongens.
Toen begon mijn echte vakantie. We zijn even langs de grotendeels verroeste muscle beach gelopen en toen heb ik liggen luieren in de zon op Venice Beach. Het was heerlijk om na inmiddels een volle maand in Amerika te zijn absoluut niks te hoeven en gewoon te liggen zonnen. Zwemmen was er niet bij want het water was echt bokkoud. Op het strand kwamen wat jonge mensen op ons af en voordat ik het wist heb ik mijn bijdrage gedaan aan een filmpje over sexuele opvoeding op scholen. Voor hun was dit blijkbaar een 'big deal' want in het bekrompen Amerika is het moeilijk om mensen te vinden die over deze dingen willen praten. Wie weet wordt ik zelfs beroemd want mijn praatje zou geupload worden voor meer dan 150 duizend volgers. De Hollywood dream kan dus zomaar uitkomen voor mij. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen, het was vooral gewoon lekker zonnen op een prachtig strand.
S'avonds zijn we naar de farmers market gegaan vlakbij het hostel. Een hele toffe plek omringd door normale winkels maar ook absurd luxe winkelcentra waar we een rondje door hebben gelopen. We zijn op een plekje gaan zitten waar live muziek zou komen, en dit kwam ook. Op een gegeven moment zat ik naast twee vrouwtjes van een jaar of 60 uit Beverly Hills die allebei niet bepaald meer moesten werken. Toch klopte er ergens iets niet want ze hebben de hele avond niks besteld. We hebben optredens mogen aanschouwen van Bruce Ray White en van Sarah Stanley & the Stanlites. De muziek was vermakelijk en omdat het sfeertje zo gemoedelijk was heb ik zelfs een tijdje met de bands kunnen zitten na afloop. Tom Gramlich werd mijn grote maat en hij gaat morgen de studio in om weer aan zijn nieuwste album te maken. Niet dat hij het zo voor elkaar heeft, omdat hij op zaterdagen speelde kreeg hij niet betaald voor de show. Het enige dat hij krijgt is de aandacht en een show ergens in Hollywood. Daarbij leek hij verdacht veel op een alcoholist, een hele muzikale en aardige alcoholist.
Voor mijn gevoel begint mijn vakantie nu echt. Zo'n dagje langs de prachtige kust bevalt me wel en het zou me ook niet verbazen als de komende vijf verslagen in de trant zullen zijn van 'ik heb vandaag op het strand gelegen en het was heerlijk maar ik heb niet veel te vertellen'. En dat is ook prima, dan komen de verhalen wel weer als ik naar las Vegas ga.
Na bijna drie weken in m'n eigen camper was het wel even wennen aan het hostel. Het personeel was niet bepaald vriendelijk en ik was precies vannacht m'n oordopjes en slaapmasker kwijt. Mijn bed piepte gigantisch waardoor ik op een soort dokter bibber bed lag, waarbij bij iedere foute beweging het bed ongelooflijk hard begon te kraken en zodoende mijn hele kamer uit de slaap werd gehaald. En dat was jammer want ze lagen net zo lekker te slapen aan het gesnurk te horen. Toch was het zomaar weer de volgende ochtend en zodra de zon in los Angeles weer schijnt is alles vergeten en vergeven.
De Duitse meiden uit onze kamer hadden wat technische problemen dus waren niet zelf in staat een taxi te regelen. Tom was zo aardig om een Uber voor ze te regelen naar hun nieuwe hostel in Santa Monica. Toen ze de eerste taxi hadden gemist had ik sochtends een helder moment en besloten we bij hun in de taxi te springen om ook Santa Monica te verkennen. De taxi bevestigde al mijn vooroordelen over la: iedereen is hier bezig om hip te zijn. We reden langs het hoofdkantoor van de niet verkozen maar extreem populaire liberaal Bernie Saunders en de taxi draaide mijn favoriete IJslandse hipstermuziek van Sigur ros.
Op de pier vonden wij het eindpunt van de route 66, voor mij een trots moment omdat ik (weliswaar deels vliegend en per taxi) de 2600 mijl van Chicago naar LA had voltooid en dus de complete route had afgelegd. De pier zelf was gezellig, maar niet heel bijzonder. Vanaf daar zijn we een aantal km langs de kust gelopen naar Venice Beach. Het strand was mooi en vooral heel levendig. Er was live muziek en vooral heel veel mensen die aan het 'sporten' waren. De Hollywood manier van sporten is echter totaal anders dan het sporten dat wij doen. Als ik sport ben ik aan het zweten, hijgen en ben ik onverzorgd en vies. De mensen hier sporten om te laten zien hoe fit ze zijn en als wij een wandeling maken zijn wij vaak sneller dan de meeste hardlopers die ondertussen constant stoppen om selfies of een praatje te maken.
Venice Beach is een coole plek, het zit vol met artistieke mensen. Het is echter een bijzonder dunne lijn tussen kunstenaars en zwervers hier. De kunstenaars langs Venice Beach wonen ook direct in de tenten achter hun kraampjes en ondanks dat de sfeer ontzettend tof is, is het moeilijk te ontkennen dat deze hippies/zwervers het niet erg breed hebben. Wij naar verhouding wel, dus hebben heerlijk gegeten in het mooie eethuisje genaamd the Venice bank. Daar hebben we even gechilld met wat Canadese jongens.
Toen begon mijn echte vakantie. We zijn even langs de grotendeels verroeste muscle beach gelopen en toen heb ik liggen luieren in de zon op Venice Beach. Het was heerlijk om na inmiddels een volle maand in Amerika te zijn absoluut niks te hoeven en gewoon te liggen zonnen. Zwemmen was er niet bij want het water was echt bokkoud. Op het strand kwamen wat jonge mensen op ons af en voordat ik het wist heb ik mijn bijdrage gedaan aan een filmpje over sexuele opvoeding op scholen. Voor hun was dit blijkbaar een 'big deal' want in het bekrompen Amerika is het moeilijk om mensen te vinden die over deze dingen willen praten. Wie weet wordt ik zelfs beroemd want mijn praatje zou geupload worden voor meer dan 150 duizend volgers. De Hollywood dream kan dus zomaar uitkomen voor mij. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen, het was vooral gewoon lekker zonnen op een prachtig strand.
S'avonds zijn we naar de farmers market gegaan vlakbij het hostel. Een hele toffe plek omringd door normale winkels maar ook absurd luxe winkelcentra waar we een rondje door hebben gelopen. We zijn op een plekje gaan zitten waar live muziek zou komen, en dit kwam ook. Op een gegeven moment zat ik naast twee vrouwtjes van een jaar of 60 uit Beverly Hills die allebei niet bepaald meer moesten werken. Toch klopte er ergens iets niet want ze hebben de hele avond niks besteld. We hebben optredens mogen aanschouwen van Bruce Ray White en van Sarah Stanley & the Stanlites. De muziek was vermakelijk en omdat het sfeertje zo gemoedelijk was heb ik zelfs een tijdje met de bands kunnen zitten na afloop. Tom Gramlich werd mijn grote maat en hij gaat morgen de studio in om weer aan zijn nieuwste album te maken. Niet dat hij het zo voor elkaar heeft, omdat hij op zaterdagen speelde kreeg hij niet betaald voor de show. Het enige dat hij krijgt is de aandacht en een show ergens in Hollywood. Daarbij leek hij verdacht veel op een alcoholist, een hele muzikale en aardige alcoholist.
Voor mijn gevoel begint mijn vakantie nu echt. Zo'n dagje langs de prachtige kust bevalt me wel en het zou me ook niet verbazen als de komende vijf verslagen in de trant zullen zijn van 'ik heb vandaag op het strand gelegen en het was heerlijk maar ik heb niet veel te vertellen'. En dat is ook prima, dan komen de verhalen wel weer als ik naar las Vegas ga.
Het ga je goed waar ik niet aan twijfel.
GR Sander
Leuk dat je op dezelfde plek bent waar wij ook zijn geweest.
Wij vonden het ook een geweldige ervaring.
Groetjes en ga zo door. Ook de groetjes van fred.
Die logeert momenteel bij ons.