Highway 1 naar San Jose
24 mei 2018
21 mei
Oké, time to hit the road. Vandaag moesten er weer kilometers gemaakt worden. Van Bakersfield naar Lucia om vervolgens omhoog te rijden tot aan San Jose. Niet zoveel avonturen, wel prachtige uitzichten en wederom heel heel veel bochten, bergen kilometers. Ik was nog niet lang onderweg en het internet stopte ermee. Switchen naar T-Mobile was geen goede keuze. Sinds ik geswitcht ben is het internet constant traag of afwezig. Ik mocht dus ouderwets navigeren. Ik had bedacht dat zolang ik de zon in m'n rug en de schaduw voor me had ik naar het westen zou gaan. En zo geschiedde het ook.
Ik had redelijk het tempo erin totdat ik eindigde in Fort Hunter Ligget. Een grote Amerikaanse legerbasis. Ik begon toch even te twijfelen of dit wel de juiste route was. Toch was het min of meer open voor het publiek en met een slakkengangetje (wegwerkzaamheden) ging ik er doorheen. Dit was voor mijn gevoel niet echt het gebied om te hard te rijden. Er reden aardig wat tanks, militairen en politie rond dus ik deed verstandig een beroep op m'n geduld.
Na een tijdje veranderde het landschap in een enorm bos waar ik waar fanatiek slingerend doorheen mocht scheuren. Inmiddels al drie uur onderweg kwamen er enorme wolken aan mist tussen de bergen in waaien. Ik snapte er weinig van en na twee bochten was het plotseling heel logisch. Ik draaide de bocht om en zag zo de snelweg langs de ruige kust slingeren: ik was op highway 1. Een paar dagen terug zei ik iets over dat de kings canyon de mooiste weg ooit was, maar dat was voordat ik dit zag. Links heb je helderblauwe oceaan met hier en daar een rots omringd door schuim en golven. Daarnaast lijnt de slingerende ruige rotswand, dan een stuk snelweg met af en toe een oude brug en rechts de bergen en bossen van het binnenland. Elke twee bochten kan je foto's maken die posterwaardig zijn. Ik niet, maar dat ligt niet aan het landschap. Op de radio was weinig ontvangst. Als er wel ontvangst was, was het 91.7 democracy now of 101.1 powertalk. Beide politieke radio van twee kanten van het spectrum. Op democracy now werd uitgebreid gepraat over hoe belangrijk het is dat men de wapenwetten aan moet scherpen. Op 101.1 powertalk werd heel boos geschreeuwd over fake news en dat alle haters en onderzoekers naar Trump corrupt zijn. Over de recente schietpartij op een middelbare school in Texas zei de senator dat er niet te veel wapens waren, maar te weinig God in de harten van de mensen.
Ik had de dresscode een beetje verkeerd begrepen. Bijna iedereen reed een Ford Mustang of Chevrolet hier. Blijkbaar hoort dat bij de roadtrip. Ik was een beetje verward: de enige keer dat het enigszins nodig is om een belachelijk hoge pickup te hebben (om over de rand van de kliffen te kunnen kijken.) rijd iedereen plotseling in sportwagens. Het zal wel, mijn Ford focus ging als een zonnetje.
Onderweg ben ik nog gestopt bij een restaurant in big Sur, een waterval met wandelroutes en de haven van Monterrey. Allen wel oké, maar niet heel bijzonder. De rit zelf was al indrukwekkend genoeg dat overtref je niet zomaar. Voor de leken die geen zin hebben om alles op de kaart op te zoeken: het is het stuk weg helemaal links op de kaart van Amerika ongeveer ten hoogte van het midden.
Uiteindelijk na een kleine zeven uur rijden kwam ik s'avonds hongerig aan in m'n airbnb in San Jose. Het was een rijke buurt die zowaar niet in vierkante blokken was gehakt met gemiddeld meer dan 3 auto's per huis (want waarom lopen, fietsen of OV). Dit huis was een echte Airbnb. Niet een landbaas die zijn panden in stukjes verhuurd maar een echt gezin dat een kamertje over heeft en dat verhuurd. Ik was dus te gast bij Dillip en Anna met hun dochtertje Claire.
Claire was net een jaar oud geworden en aangezien het al bijna zeven uur was toen ik aankwam, had ik zomaar zon vermoeden dat ze geen zin hadden om gezellig samen te zitten. Ik heb toen m'n spullen naar m'n kamer gebracht. Even uitgerust en op pad gegaan naar eten. Nu ik de auto nog had ben ik naar de outback steakhouse gegaan. Het was eigenlijk niet echt een steakhouse. Het was meer een soort semi-fastfood sportbar diner. Dat betekent: heel veel zitplaatsen, grote televisies, snel je eten en alles afgemeten volgens de franchise. Iemand was zo aardig om mij alle ins & outs van honkbal te leren en ik moet zeggen: het is erg saai. Veel wachten en veel reclame. Qua vermaak is basketbal dan een veel leukere Amerikaanse sport om te volgen. Daarentegen, voetbal is enorm groeiende hier dus ik denk dat ik het maar gewoon bij voetbal kijken hou.
Morgen moet ik de auto op tijd afleveren in San Francisco en met de spits hier betekent dat ik op tijd moet vertrekken en nog eerder op moet. Ik was toch moe van de rit dus ik had weinig bezwaar tegen een nachtje op tijd in bed.
Groetjes!
Oké, time to hit the road. Vandaag moesten er weer kilometers gemaakt worden. Van Bakersfield naar Lucia om vervolgens omhoog te rijden tot aan San Jose. Niet zoveel avonturen, wel prachtige uitzichten en wederom heel heel veel bochten, bergen kilometers. Ik was nog niet lang onderweg en het internet stopte ermee. Switchen naar T-Mobile was geen goede keuze. Sinds ik geswitcht ben is het internet constant traag of afwezig. Ik mocht dus ouderwets navigeren. Ik had bedacht dat zolang ik de zon in m'n rug en de schaduw voor me had ik naar het westen zou gaan. En zo geschiedde het ook.
Ik had redelijk het tempo erin totdat ik eindigde in Fort Hunter Ligget. Een grote Amerikaanse legerbasis. Ik begon toch even te twijfelen of dit wel de juiste route was. Toch was het min of meer open voor het publiek en met een slakkengangetje (wegwerkzaamheden) ging ik er doorheen. Dit was voor mijn gevoel niet echt het gebied om te hard te rijden. Er reden aardig wat tanks, militairen en politie rond dus ik deed verstandig een beroep op m'n geduld.
Na een tijdje veranderde het landschap in een enorm bos waar ik waar fanatiek slingerend doorheen mocht scheuren. Inmiddels al drie uur onderweg kwamen er enorme wolken aan mist tussen de bergen in waaien. Ik snapte er weinig van en na twee bochten was het plotseling heel logisch. Ik draaide de bocht om en zag zo de snelweg langs de ruige kust slingeren: ik was op highway 1. Een paar dagen terug zei ik iets over dat de kings canyon de mooiste weg ooit was, maar dat was voordat ik dit zag. Links heb je helderblauwe oceaan met hier en daar een rots omringd door schuim en golven. Daarnaast lijnt de slingerende ruige rotswand, dan een stuk snelweg met af en toe een oude brug en rechts de bergen en bossen van het binnenland. Elke twee bochten kan je foto's maken die posterwaardig zijn. Ik niet, maar dat ligt niet aan het landschap. Op de radio was weinig ontvangst. Als er wel ontvangst was, was het 91.7 democracy now of 101.1 powertalk. Beide politieke radio van twee kanten van het spectrum. Op democracy now werd uitgebreid gepraat over hoe belangrijk het is dat men de wapenwetten aan moet scherpen. Op 101.1 powertalk werd heel boos geschreeuwd over fake news en dat alle haters en onderzoekers naar Trump corrupt zijn. Over de recente schietpartij op een middelbare school in Texas zei de senator dat er niet te veel wapens waren, maar te weinig God in de harten van de mensen.
Ik had de dresscode een beetje verkeerd begrepen. Bijna iedereen reed een Ford Mustang of Chevrolet hier. Blijkbaar hoort dat bij de roadtrip. Ik was een beetje verward: de enige keer dat het enigszins nodig is om een belachelijk hoge pickup te hebben (om over de rand van de kliffen te kunnen kijken.) rijd iedereen plotseling in sportwagens. Het zal wel, mijn Ford focus ging als een zonnetje.
Onderweg ben ik nog gestopt bij een restaurant in big Sur, een waterval met wandelroutes en de haven van Monterrey. Allen wel oké, maar niet heel bijzonder. De rit zelf was al indrukwekkend genoeg dat overtref je niet zomaar. Voor de leken die geen zin hebben om alles op de kaart op te zoeken: het is het stuk weg helemaal links op de kaart van Amerika ongeveer ten hoogte van het midden.
Uiteindelijk na een kleine zeven uur rijden kwam ik s'avonds hongerig aan in m'n airbnb in San Jose. Het was een rijke buurt die zowaar niet in vierkante blokken was gehakt met gemiddeld meer dan 3 auto's per huis (want waarom lopen, fietsen of OV). Dit huis was een echte Airbnb. Niet een landbaas die zijn panden in stukjes verhuurd maar een echt gezin dat een kamertje over heeft en dat verhuurd. Ik was dus te gast bij Dillip en Anna met hun dochtertje Claire.
Claire was net een jaar oud geworden en aangezien het al bijna zeven uur was toen ik aankwam, had ik zomaar zon vermoeden dat ze geen zin hadden om gezellig samen te zitten. Ik heb toen m'n spullen naar m'n kamer gebracht. Even uitgerust en op pad gegaan naar eten. Nu ik de auto nog had ben ik naar de outback steakhouse gegaan. Het was eigenlijk niet echt een steakhouse. Het was meer een soort semi-fastfood sportbar diner. Dat betekent: heel veel zitplaatsen, grote televisies, snel je eten en alles afgemeten volgens de franchise. Iemand was zo aardig om mij alle ins & outs van honkbal te leren en ik moet zeggen: het is erg saai. Veel wachten en veel reclame. Qua vermaak is basketbal dan een veel leukere Amerikaanse sport om te volgen. Daarentegen, voetbal is enorm groeiende hier dus ik denk dat ik het maar gewoon bij voetbal kijken hou.
Morgen moet ik de auto op tijd afleveren in San Francisco en met de spits hier betekent dat ik op tijd moet vertrekken en nog eerder op moet. Ik was toch moe van de rit dus ik had weinig bezwaar tegen een nachtje op tijd in bed.
Groetjes!
