Down south to Chickasaw park

5/3
Kort verhaal: ik ben vandaag van Carthage 500 kilometer naar het zuidwesten gereden en zit nu in Chickasaw park vlakbij Texas. Onderweg heb ik een lang stuk route 66 gedaan.

Wat een dag, wat een kilometers en vooral wat een uren achter het stuur. Ik was op tijd wakker en begon meteen met douchen en ontbijten. Daarna had ik snel alles afgewassen, opgeruimd en opgeborgen klaar om te gaan, van plan om weer eens flink wat kilometers te maken. Eerst raakte ik nog aan de praat met wat buren en toen was het zomaar weer tien uur. Stap een was Missouri uit komen, dit stukje route 66 had ik inmiddels wel gezien dus ik vloog over de snelweg naar Oklahoma. Daar besloot ik toeristisch te doen en ging ik met grote slingers over de oude highway 66 naar Tulsa. Wat is dat ongelofelijk leuk om te doen zeg. Zonnetje erbij en lekker toeren door alle kleine dorpjes die vroeger profiteerden van deze destijds zo belangrijke handelsroute tussen Noord-oost en Zuid-west. De route is gevuld met allerlei tankstations, winkels en restaurants. Allemaal mooi versierd met neon reclame. Althans, dat was het in de jaren 20 tot 80. Daarna werden de stukken langzaam vervangen door het grotere Interstate highway system. Grote snelwegen die ongeveer dezelfde route volgen, maar iets sneller zijn en de dorpjes net aan ontwijken. Het gevolg is dat de route 66 waar die nog bestaat is gedegradeerd tot national scenic byway en van naam moest veranderen naar historic route 66. Anno 2018 is het leven dat hier destijds was nog goed te zien. Wat echter nog veel meer zichtbaar is, is het verval. Er zijn meer kapotte dan werkende lampen langs de weg en het merendeel van de panden staat leeg. De buurten zijn in slechte staat en ik kan me voorstellen dat je hier blij bent met het recht om wapens te dragen. De houten huisjes vallen bijna uit elkaar en er is hier veel armoede. Het verhaal van de dorpen rond route 66 wordt eigenlijk best goed verteld door de Disney kinderfilm Cars. Het was dan ook geen toeval dat het plaatsje commerce verdacht veel leek op de setting van deze film. Er stond zelfs een auto die een replica was van takel/tow mater, een verroeste sleepwagen met menselijke ogen op de voorruiten.
Tegenover die auto woonde Glenn. Toen ik langs liep begon hij direct honderd uit tegen mij te vertellen. Hij vertelde dat hij jaren in een woonwagen heeft gewoond, maar nu hij en zijn broer beide weduwe waren geworden hadden zij samen een huis bemachtigd. Het mannetje begroet de hele dag iedereen die langs kwam en was maar al te blij dat ik even stopte voor een praatje. Hij vertelde dat zijn tweede vrouw net een jaar geleden overleden was. Zij was een echte droomvrouw. 'A real good christian wife' zoals hij zei. Hij wist dan ook honderd procent zeker dat zij en zijn eerdere vrouw samen met Jezus in de hemel op hem zaten te wachten. Toch zat er nog wel iets tussen hem en de hemel. De man had de hele dag tabak onder zijn lip en deed dat stiekem. Niet dat het niet opviel, zijn lip was dik en er zat geen volgroeide tand meer in zijn mond. Toen vervolgens zijn priester daar wat van zij vertelde hij de priester dat God het heus wel zag, en dat de priester die zelf met tabak onder zijn lip stond te prediken nou ook niet echt lekker bezig was. In ieder geval, deze man wist het zeker: als het zover is ging hij naar de hemel naar zijn twee vrouwen, en ik gun het hem van harte.

Langs de weg stonden op veel kruispunten groepen mensen te demonstreren. Toen ik toch in het dorpje was besloot ik eens te stoppen en verhaal te halen bij een van deze groepen. Ze waren aan het demonstreren voor beter onderwijs. Omdat ik vorige week in New York die enorme optocht had gezien tegen wapengebruik in scholen vroeg ik of het daar wat mee te maken had. Dat blijkt totale different koek, en hoe ik het in m'n hoofd haalde. Wat bleek, Oklahoma spendeert van alle 51 staten het op twee na minste aan onderwijs. Daarbij zijn zij ook de tweede staat qua gevangenen. In de schoolboeken staat momenteel dat George Bush de president is, en dat de world trade center nog staat. Ik wenste ze veel succes en ging verder met mijn rondje door de stad. Toen ik terug kwam, kwam een vrouw naar me toe. Ze zei dat aangezien ik helemaal uit Nederland kwam en wat over het land kon leren ik ook wel mee mocht naar het plaatselijke baseball toernooi. Dit leek me een toffe kans om echt eens tussen de locals te zijn en een tijdje met ze op te trekken. Toen bedacht ik me echter dat het inmiddels al 1 uur was en ik in al die tijd hemelsbreed nog geen 100 kilometer van mijn beginplaats was verwijderd. Ik had dan weliswaar Miami en Prague (waar de autogarage reclame maakte voor een quick-czech) kunnen bewonderen, maar beide plaatsen waren alleen qua naam interessant en verder inwisselbaar met ieder ander plaatsje hier in de buurt. Omdat ik geen zin had om weer in het donker naar een plekje te zoeken en omdat het achteraf om een basisschool toernooi bleek te gaan heb ik besloten om door te rijden naar Park Chickasaw: zo'n 100 kilometer onder Oklahoma city.
Onderweg veranderde het landschap langzaam van braak liggende grond, naar gras en vervolgens naar prairie. De rivieren kleurden langzaam rood en bruin, en de kapotte neonreclame en tankstations moesten plaatsmaken voor grote ranches met koeien. De wegen waren over het algemeen goed, met uitzondering van de tolwegen die reden voor geen meter. Ieder uur kom je zeker drie keer wegwerkzaamheden tegen. Dit is lekker typerend voor Amerika de wegen zijn enorm breed en lang, maar in vrij slechte staat. Omdat de regels zo streng zijn, staan er overal borden zoals: wegwerker raken = 10.000 dollar boete, boetes verdubbeld bij wegwerkzaamheden en niet op je telefoon nabij reparaties. Mensen op de telefoons op de weg zijn hier echt een groot probleem. Omdat de wegen zo breed en de snelheden zo laag zijn, raken mensen verveeld en gaan zitten appen of weet ik t wat op de weg. Resultaat is, mensen letten minder op en toen een politie escort met zwaailichten er langs wou, had de helft het niet of te laat door. Dan nog iets over de wegen hier. De absolute max snelheid is hier omgerekend nog geen 110 km per uur en dat is alleen op de grote snelwegen. Omdat de vrachtwagens hier niet begrensd zijn, moet je dus niet raar opkijken dat als jij je aan de max snelheid houdt, dat dan zomaar een grote vrachtwagen je inhaald. De trucks houden hier niet van remmen en als ze eenmaal bergaf rollen racen ze je zo voorbij.
Rond een uur of half zes was ik eindelijk in Sulphur, het plaatsje naast Chickasaw. Het was daar 20 graden, dus ik was dolblij dat ik eindelijk de kou uit was. Aangekomen bij het visitors center kom ik tegenover twee vrouwen. Alles wat ik zeg, vertaald de een naar hillbilly-taal en schreeuwt het vervolgens naar haar halfdove collega. Ze vertellen mij dat ik de camperplaats in het park zelf moet uitkiezen en vervolgens alleen met creditcard kan betalen. Door een vreemde constructie met de borg van de camper en het terugstorten van het reserveringsvoorschot de komende paar dagen op mijn maandelijkse creditcard limiet. Daarom kon ik dus niet betalen en geen plekje krijgen. Ik dus vervolgens naar de Walmart om een prepaid creditcard te halen zodat ik het park op kon. Dezd creditcard bleek weer alleen voor Amerikaanseburgers waardoor ik een eeuwigheid moest bellen met de customer service die was uitbesteed een iemand in Azië. Uiteindelijk was het geregeld en ging ik het park in. De plaatsen die de vrouwtjes aan hadden gewezen bleken echter nog helemaal niet geopend en na zessen werkt er niemand meer. Na een tijdje rondrijden kwam ik een automaat tegen die nog wel aan stond en kon ik dus beginnen. Er kwam meteen een man naar me toe gesneld of ik hulp nodig had, nou eigenlijk dus wel. Tien minuten later had ik een mooi plekje en ging ik een praatje maken met de beste man. Hij was een vrijwilliger bij het park. In ruil daarvoor mocht hij zijn camper hier neerzetten en kreeg hij gratis gas en licht. De man woont in principe in Florida maar stelt zijn huis beschikbaar aan zijn dochter omdat hij samen met zijn vrouw negen maanden per jaar in natuurparken woont. 3 maanden hier, dan 3 maanden in de Grand Canyon en dan drie maanden hoog in het noorden ergens in de bergen. De man was 70 en super vitaal, wat een manier om samen met je vrouw je oude dag te besteden.
Daarna had ik de luxe om om half acht nog lekker buiten mijn eigen gemaakte eten op te eten. Het was me zelfs zowaar gelukt om niet het brandalarm af te laten gaan. Vlak voordat het donker werd besloot ik eens te kijken wie er nog meer allemaal op dit gigantische park verbleven. Eerst twee families die geen interesse hadden in contact en toen een heel bijzondere groep. Twee mannetjes die native Americans: Oude indianen waren, een absurd dronken vrouw en een meisje van mijn leeftijd. Alle vier woonden hier in de regio. De mannen vertelden over het cultural center hier vlak bij en hun tijd in het leger. Omdat ik Nederlands Engels klink denken veel mensen dat ik uit Duitsland kom, dus moest ik get to the chopper en andere Arnold quotes doen. De vrouw (van zeker 50, waarschijnlijk 60) was belachelijk dronken en zag mij wel zitten en vond alles wat ik vertelde wild en sexy. Het jongere meisje vondt vooral Sascha aantrekkelijk. Zij was ook vrijwillig ranger en zei dat ze zaterdag pas weer werkte. Binnen 10 minuten praten bood ze mij meteen aan om morgen samen te eten en als het te koud werd had ze nog wel een kamer over in haar huis. Ze zou de dronken vrouw naar huis brengen maar eerst zette ze mij af op een hoge heuvel ergens in het park. Vanaf daar kon ik over de hele stad heen kijken waarvan inmiddels alleen de lichtjes nog zichtbaar waren in het donker. Daarna moest ik echter weer terug naar mijn camper, maar ik had niet opgelet op de uitleg daarover. Ik ben gewoon over een paadje gaan lopen dat voor mijn gevoel ongeveer de juiste richting in was. Dit paadje werd steeds smaller en tussen allerlei bomen en struiken en over allerlei stenen slingerde ik langzaam naar beneden en dan weer omhoog en zo maar verder. Op een gegeven moment was het al lang geen pad meer, maar een soort spoor in het gras. Totdat ik plotseling een meter van een steen naar beneden moest springen en weer op de weg was. Vanaf daar was het honderd meter lopen en toen had ik dit ook weer overleefd. Morgen ga ik dit park en misschien het cultural center verkennen. Het is hier in principe een soort mega groot Landal Greenparks maar dan met mineraalwaterbronnen en watervallen. Het blijft wel Amerika, dus als je van de ene attractie of wandelpad naar de ander wilt, moet je wel nogsteeds de auto nemen.
Morgenavond gaat het zelfs hier nog vriezen dus blijf ook morgennacht hier. Daarna wil ik m'n watertank opvullen en dan ben ik vrij om te gaan (en te douchen) waar ik maar wil.