Chickasaw park

6/3
Kort verhaal: vandaag veel rondgelopen in het park en geleerd over de indianen. Vannacht schijnt er storm aan te komen.

Lang verhaal:
Vanochtend was ik boos. Ik deed mijn telefoon aan om te kijken hoe laat het was en toen zag ik mail van de examencommissie. De examencommissie had na acht maanden nog eens besloten om mijn vakkenpakket niet goed te keuren. De regels schijnen verandert te zijn en nadat ik aan al hun vorige eisen heb voldaan zijn er nu weer nieuwe verzonnen. Wat precies de consequenties zijn weet ik niet, maar voor psychologie blijf ik in ieder geval gewoon afgestudeerd. Het is alleen mijn minor van bedrijfskunde waarvoor ik dus weer opnieuw door de bureaucratische mangel moet terwijl ik hier al zoveel extra onzin heb moeten doen.
In ieder geval, vanochtend ben ik het Chickasaw park gaan verkennen. Het is onmogelijk om alles te zien want het hele park is 40km2 groot. Daarom ben ik op aanraden van de locals de noordoost hoek gaan verkennen. Het begon met de little Niagara falls, die zo little waren dat het niet veel indruk maakte. Maar daar ging het ook niet om kwam ik later achter. Dit gebied is gewoon heel veel heel goed bewaarde natuur. Als er een boom omvalt leiden ze gewoon het pad om of moet je er maar overheen, alles blijft in originele staat. Het hele gebied is zo ontzettend rustgevend (vooral deze tijd van het jaar) en dat had ik wel nodig ook. Ik heb sochtends heel fanatiek alle wandelpaden in dat gebied gedaan, samen zeker goed voor vier uur lopen. De wandelpaden (trails) zijn hier best pittig, je moet hier heuvels op, tussen bosjes door, en over stenen en riviertjes heen. Met een luchtvochtigheid van 90%, de zon erop en een temperatuur in de 20 graden was zelfs deze jonge vitale God om een uur of een wel echt even aan pauze toe. Terug naar de camper en even stevig lunch gemaakt voor mezelf.
Smiddags ben ik naar het nabijgelegen Chickasaw culture center gereden. Dit deel van het park is opgedragen aan de oorspronkelijke bewoners: de indianen van de Chickasaw stam. Bij aankomst parkeerde ik mijn camper netjes achteraan en liep ik het verkeerde gebouw binnen. Dit was het archief en de balie medewerker bood me aan om een golfkarretje te bellen om me naar de echte ingang te brengen. Dat was immers de voornaamste reden waarom mensen bij hem aan klopten. Uiteindelijk bleek de ingang nog geen 100 meter verder dus hield ik me aan m'n Europese trots en besloot ik te lopen. Anderhalve minuut later was ik bij het cultuur centrum. Het was een mooi gebouw met museum, tentoonstellingen en een grote siertuin er omheen en een nagebouwd indianen dorpje erachter.
Één deur naast de ingang van het museum was een ruimte waar wat potten tentoon gesteld stonden en waar drie mensen in traditionele kleding uitlegden over een oud balspel en nog meer van die zaken. Omdat ik wederom bijna de enige was, hadden ze wel zin om te praten. De jongen legde het balspel uit en ik vroeg of hij daadwerkelijk indiaan was. Hij vertelde dat hij nog onderdeel van de stam was, maar ook dat hij sinds vandaag wifi in z'n appartement had. Zijn boodschap was duidelijk, hij was wel onderdeel van de stam, maar indianen gaan net zoals alle andere mensen met hun tijd mee. Hij vertelde over de verschillen tussen de verschillende stammen en de rechten en plichten die er bij kwamen kijken. Hij is per week een paar uur actief bezig met 'het zijn van een native American': hij is jeugdtrainer in het spel dat hij uitlegde en zit bij een traditionele dansgroep waarmee ze shows geven. Verder werkt hij en leeft hij uiteraard een gewoon leven. Hij vertelde over de verschillen tussen de stammen zijn rijk, vaak omdat ze casino's hebben of een intelligent stamhoofd hebben. De meesten echter niet. De meeste stammen geven hun leden periodiek geld mee, veel van de indianen gebruiken dit vervolgens voor drugs.
Zijn stam is bijzonder rijk, omdat zij als enige in Oklahoma casino's mogen bouwen. Omdat er in Texas überhaupt geen casino's zijn, komen zij allemaal naar de grens met Oklahoma waar toevallig hun grootste casino staat. Omdat deze stam zo rijk is hebben ze uiteindelijk een deel van hun eigen grond terug kunnen kopen. Daarbij investeren ze vooral veel in onderwijs en gezondheidszorg.
Het was interessant om dit allemaal van eerste hand te kunnen horen, de indianen hadden echter nog nooit zo met een Europees kunnen praten dus ik heb hun ons liberale sociale stelsel uitgelegd. De verbazing was groot over de hoeveelheid steun die wij hier in Nederland krijgen, maar ook over hoeveel belasting wij moeten betalen. Deze indianen hebben het echter ideaal voor elkaar: Wanneer zij geld verdienen hoeven ze weinig belasting te betalen omdat ze in Amerika wonen, en omdat ze bij de stam horen worden ze ondersteund bij financiële of gezondheidsproblemen. Werken wordt in zijn stam echt bemoedigd, je krijgt geen gratis geld zoals bij andere stammen, maar zodra je werk hebt en daarbij een aantal uur naar lessen gaat over hun cultuur en erfgoed krijg je van de stam ieder jaar rond Thanksgiving 20% van je salaris als gift.
Verder mogen de leden zelf weten met wie ze trouwen, op wie ze stemmen, waar ze wonen en of ze lid willen zijn of niet. Het stamhoofd wordt gekozen als de oude met pensioen gaat en zo gaat hun leven verder.
Plotseling was het toen half vijf en ging het museum sluiten nog voordat ik naar binnen was geweest. Al denk ik dat ik hier meer heb geleerd dan wanneer ik het museum in was geweest en wat potjes en pannen had bekeken. Het zou vanavond flink gaan stormen en zelfs vriezen dus ik ging maar snel terug naar de camping. Het begon namelijk al aardig te waaien en ik heb liever niet dat mijn complete huis op wielen omwaait. Aangekomen op de camping bleek ik de enige op dit terrein. Iedere Amerikaan met verstand heeft besloten naar huis te gaan, voor mij zat er echter geen andere optie op dan rustig de storm af te wachten. Zodra ik het terrein op reed deed de vrouw van de parkbewaarder mij een briefing over hoe te handelen bij tornado's. Ik kreeg een andere plek aangewezen, verscholen achter de bomen en met de goede kant naar de wind. Als het alarm afgaat moet ik rennen naar het toiletgebouw want die moet stormbestendig zijn. De parkbewaarder zelf gaat da naar de kelder van het casino. Aangezien ik de enige ben hier op dit deel van het park heb ik al afgesproken dat mocht het zo zijn dat er een tornado komt ik met hun meega. Ik ga uiteraard niet in m'n eentje hier in een toiletgebouw zitten schuilen.
Zo'n vaart zal het echter allemaal niet lopen denk ik. Het is inmiddels half tien en ik heb nog weinig storm gezien. Wel veel kou, wind en af en toe wat regen, maar nog weinig dat we niet ook in Nederland hebben. Volgens de weerapps gaat het wat sneeuwen maar alle echte drama gaat net langs ons.
Toen ik vertelde dat ik onderweg was naar LA, kwam de bewaarder tien minuten later aangerend met een dikke stapel boekjes en folders. Hij heeft vorig jaar dezelfde route gedaan en stond erop dat ik ze meenam. Ik wou ze morgenochtend weer terug geven maar daar was geen sprake van. Wederom zo ongelooflijk vriendelijk die mensen hier, of is het net zoals de paarden in Ponypark Slagharen? Dat ze vriendelijk zijn zolang het vroeg in het seizoen is, en dat zodra het drukker en warmer wordt dat ze dan niet te genieten zijn? Ik hoop het in ieder geval niet voor de andere toeristen.
Omdat het dus zou gaan stormen ben ik vanavond grotendeels binnen gebleven. (Vandaar ook dit lange verslag, binnenkort worden ze korter: ik beloof het!) Toen het een tijdje droog bleek ben ik om acht uur nog een keer de rots op geklommen vanaf waar je over het dorp uit kan kijken. De zon ging onder en het was lekker om even te luchten. De wind was gigantisch zo boven op die rots, er was niets om achter te schuilen maar het uitzicht was mooi en het hielp wel mee aan de ervaring.