Laatste (koude) dag in Chickasaw.
8 april 2018 - Sulphur, Verenigde Staten
7/3
Allen, die deze zullen zien of horen lezen, saluut! doen te weten: De geanticipeerde storm van vannacht viel enorm mee. Of tenminste, dat neem ik aan want ik heb overal doorheen geslapen. In ieder geval: ik leef nog. Wel was het absurd koud vanochtend. Gister was het overdag in de 20 graden en drukkend warm, vandaag duurde het tot 1 uur smiddags om boven het nulpunt te komen.
Omdat het zo koud was heb ik vandaag drie keer warm gegeten: soep en brood voor ontbijt, noodles voor lunch en rijst met groenten en vlees s'avonds. Sochtends besloot ik om naar het museum over de indianen te gaan. Ik was al op het terrein geweest en het uren met de mensen gepraat, maar ik was het museum zelf nog niet in geweest. Het museum was erg informatief en het was duidelijk dat het in goed overleg met en respect voor de lokale indianen is opgezet. In het museum kwam ik een vrouw tegen waarbij direct alle moederinstincten op hol sloegen. We stonden even te praten, maar ze kwam wel drie keer terug nadat zij verder moest achter haar eigen kinderen aan. Ze kwam uit zichzelf vertellen dat echt niet alle mensen zo slecht waren als in de grote steden en dat men in het zuiden echt veel vriendelijker is. Daarna kwam ze weer terug met een blaadje met haar nummer en emailadres, want -zo vond ze- in zo een groot en vreemd land heb je gewoon soms een beetje extra hulp nodig. Daarna begon haar betoog over dat Obama de schuld is van alle racisme in dit land en dat Trump nu eindelijk de boel recht trekt. Een paar minuten later kwam ze weer terug, dit keer met een mommy hug. Want ik moest mijn eigen moeder toch wel enorm missen zo ver van huis. Ik vond de hele vertoning verbazend, maar ook wel erg lief. Toen ik vroeg hoe het kwam dat ze zo uit haar weg ging om mij te helpen kwam dat door haar geloof. Zij vindt dat veel mensen het geloof misbruiken in hun eigen voordeel maar dat de essentie moet zijn om lief voor elkaar te zijn. En dat heeft ze dan wel weer goed begrepen.
Smiddags was het weer iets beter uit te houden en ben ik maar eens opzoek gegaan naar wat dieren. Het lijkt namelijk wel alsof het enige moment dat ik dieren tegenkom is als ik met mijn huis op wielen door dit park rij. Ik hoef geen 5 minuten te rijden en er duikt weer vlak voor me een hert of een eekhoorn de weg op. Ik heb toen dus de Bison trail gelopen. Ik was hier al eerder langs gereden en zag ze toen al staan. Anderhalf uur lang liep ik rondom het enorme reservaat hier in het park. Als vanzelfsprekend heb ik vandaag geen enkele Bison gezien. Terug bij de camper ging een ouder viertal tegen mijn advies in ook eens kijken of ze bizons konden spotten. Ik zat nog niet achter het stuur of ze hadden ze al gespot. Ik heb uit protest niet gekeken, stomme koeien.
Omdat het vannacht net niet gaat vriezen en daarna zeker niet meer (ik wil morgen naar Amarillo, waar het 22 graden wordt) was het eindelijk tijd om mijn watertank vol te gooien. Ik ben toen verhuisd naar een andere camping hier in het park waar ik wel stroom en water had. Toen ik echter de waterslang aansloot aan de camper liep het er aan de andere kant bij m'n achterwiel weer uit. Ik dus bellen met het kantoor. Het kantoor niet opnemen. Ik nog een paar keer bellen. Het kantoor weer niet opnemen. Ik een ander nummer bellen. Nam het kantoor wel op. De leidingen stonden blijkbaar niet open en ze zou me terugbellen. Het kantoor ging niet terugbellen. Ik weer het kantoor bellen. Moest ik een paar schakels omzetten ergens onder een ladekastje. Ik een paar schakels omzetten. Ik het water weer aansluiten. Water weer aan de andere kant eruit lopen. Het is inmiddels zaterdagavond dus we hebben afgesproken dat ik maandag een monteur zie in Amarillo die eens gaat kijken wat er aan de hand is. Tot die tijd nu eerst dus nog maar creatief douchen: dat is grote waterkannen snachts voor de verwarming zetten en sochtends over m'n hoofd gieten. Gelukkig heb ik een goed alternatief gevonden, douchen op zonnenwarmte in het washok op deze nieuwe camping. Ik ben benieuwd wat dat gaat brengen met een max temperatuur van 6 graden vandaag.
S'avonds ben ik naar het meer gegaan om de zonsondergang te bekijken. Bij het meer was een professor, hij vertelde over zijn onderzoeken naar welke genen bepalen op welk moment een bloem besluit te bloeien en over hoe hij vroeger namens een groot instituut de onderzoeksbeurzen verdeelde aan onderzoekers. Hij was een van de meest interessante, de anderen hier zijn vissers of gepensioneerden die in hun camper de warmte opzoeken in koude dagen. Zoals je misschien begrijpt: ik wordt hier helemaal relaxed.
Misschien iets te relaxed, dat noemt men verveelt. Daarom ga ik morgen weer de weg op. Amarillo is mijn doel en het route 66 museum, de spookstad Texola en de Cadillac ranche worden mijn tussenstops. Althans: Deo volente. Want God is hier altijd en overal, zelfs op de radio.
Allen, die deze zullen zien of horen lezen, saluut! doen te weten: De geanticipeerde storm van vannacht viel enorm mee. Of tenminste, dat neem ik aan want ik heb overal doorheen geslapen. In ieder geval: ik leef nog. Wel was het absurd koud vanochtend. Gister was het overdag in de 20 graden en drukkend warm, vandaag duurde het tot 1 uur smiddags om boven het nulpunt te komen.
Omdat het zo koud was heb ik vandaag drie keer warm gegeten: soep en brood voor ontbijt, noodles voor lunch en rijst met groenten en vlees s'avonds. Sochtends besloot ik om naar het museum over de indianen te gaan. Ik was al op het terrein geweest en het uren met de mensen gepraat, maar ik was het museum zelf nog niet in geweest. Het museum was erg informatief en het was duidelijk dat het in goed overleg met en respect voor de lokale indianen is opgezet. In het museum kwam ik een vrouw tegen waarbij direct alle moederinstincten op hol sloegen. We stonden even te praten, maar ze kwam wel drie keer terug nadat zij verder moest achter haar eigen kinderen aan. Ze kwam uit zichzelf vertellen dat echt niet alle mensen zo slecht waren als in de grote steden en dat men in het zuiden echt veel vriendelijker is. Daarna kwam ze weer terug met een blaadje met haar nummer en emailadres, want -zo vond ze- in zo een groot en vreemd land heb je gewoon soms een beetje extra hulp nodig. Daarna begon haar betoog over dat Obama de schuld is van alle racisme in dit land en dat Trump nu eindelijk de boel recht trekt. Een paar minuten later kwam ze weer terug, dit keer met een mommy hug. Want ik moest mijn eigen moeder toch wel enorm missen zo ver van huis. Ik vond de hele vertoning verbazend, maar ook wel erg lief. Toen ik vroeg hoe het kwam dat ze zo uit haar weg ging om mij te helpen kwam dat door haar geloof. Zij vindt dat veel mensen het geloof misbruiken in hun eigen voordeel maar dat de essentie moet zijn om lief voor elkaar te zijn. En dat heeft ze dan wel weer goed begrepen.
Smiddags was het weer iets beter uit te houden en ben ik maar eens opzoek gegaan naar wat dieren. Het lijkt namelijk wel alsof het enige moment dat ik dieren tegenkom is als ik met mijn huis op wielen door dit park rij. Ik hoef geen 5 minuten te rijden en er duikt weer vlak voor me een hert of een eekhoorn de weg op. Ik heb toen dus de Bison trail gelopen. Ik was hier al eerder langs gereden en zag ze toen al staan. Anderhalf uur lang liep ik rondom het enorme reservaat hier in het park. Als vanzelfsprekend heb ik vandaag geen enkele Bison gezien. Terug bij de camper ging een ouder viertal tegen mijn advies in ook eens kijken of ze bizons konden spotten. Ik zat nog niet achter het stuur of ze hadden ze al gespot. Ik heb uit protest niet gekeken, stomme koeien.
Omdat het vannacht net niet gaat vriezen en daarna zeker niet meer (ik wil morgen naar Amarillo, waar het 22 graden wordt) was het eindelijk tijd om mijn watertank vol te gooien. Ik ben toen verhuisd naar een andere camping hier in het park waar ik wel stroom en water had. Toen ik echter de waterslang aansloot aan de camper liep het er aan de andere kant bij m'n achterwiel weer uit. Ik dus bellen met het kantoor. Het kantoor niet opnemen. Ik nog een paar keer bellen. Het kantoor weer niet opnemen. Ik een ander nummer bellen. Nam het kantoor wel op. De leidingen stonden blijkbaar niet open en ze zou me terugbellen. Het kantoor ging niet terugbellen. Ik weer het kantoor bellen. Moest ik een paar schakels omzetten ergens onder een ladekastje. Ik een paar schakels omzetten. Ik het water weer aansluiten. Water weer aan de andere kant eruit lopen. Het is inmiddels zaterdagavond dus we hebben afgesproken dat ik maandag een monteur zie in Amarillo die eens gaat kijken wat er aan de hand is. Tot die tijd nu eerst dus nog maar creatief douchen: dat is grote waterkannen snachts voor de verwarming zetten en sochtends over m'n hoofd gieten. Gelukkig heb ik een goed alternatief gevonden, douchen op zonnenwarmte in het washok op deze nieuwe camping. Ik ben benieuwd wat dat gaat brengen met een max temperatuur van 6 graden vandaag.
S'avonds ben ik naar het meer gegaan om de zonsondergang te bekijken. Bij het meer was een professor, hij vertelde over zijn onderzoeken naar welke genen bepalen op welk moment een bloem besluit te bloeien en over hoe hij vroeger namens een groot instituut de onderzoeksbeurzen verdeelde aan onderzoekers. Hij was een van de meest interessante, de anderen hier zijn vissers of gepensioneerden die in hun camper de warmte opzoeken in koude dagen. Zoals je misschien begrijpt: ik wordt hier helemaal relaxed.
Misschien iets te relaxed, dat noemt men verveelt. Daarom ga ik morgen weer de weg op. Amarillo is mijn doel en het route 66 museum, de spookstad Texola en de Cadillac ranche worden mijn tussenstops. Althans: Deo volente. Want God is hier altijd en overal, zelfs op de radio.
Het gaat je goed uit een voor dit moment een warm Nederland.
Gr Sander
Ik ben ook nog wel benieuwd naar de tussenstand voor je roadkill.