Cinco de mayo in San Diego
8 mei 2018
5 mei
Toen ik wakker werd was mijn ongelooflijk degelijke, burgerlijke kamergenootte al vertrokken. Ik kon erg genieten van haar aanwezigheid, nou ben ik zelf ook totaal niet ruig, maar haar braafheid en enkel lange rokken stak zo fel af tegen de wietrokende, surfende en skatende hippies die deze plaats vullen. Gelukkig heeft ze genoten, en ik kon het zelf dan weer heel erg waarderen hoe ze heel stilletjes sochtends is vertrokken zonder mij wakker te maken.
Ik was voor de eerste keer in deze trip echt hard verbrand. Na zes weken waarin ook Texas en de woestijn de revue hebben gepasseerd was het nu zomaar raak. Blijkbaar is San Diego different koek.
Omdat het 5 mei was ging ik vandaag niet naar het strand maar bezocht ik de oude binnenstad. 5 mei is cinco de mayo: de dag dat ergens rond 1880 de Mexicanen een grote veldslag onverwacht wonnen van de Fransen. De oude binnenstad is duidelijk een Mexicaanse plaats. Het is goed bewaard gebleven en doet wat denken aan de wilde westen films. Op straat waren er verkleedde mensen, lokale muziek en lange rijen voor alle cafés en restaurants. Het blijft namelijk wel Amerika en dat betekent twee dingen. 1: Iedereen moet met de auto heen en zo dichtbij mogelijk parkeren (dus alles stond vast) en 2: Er moet wel constant gegeten worden.
Of ik het nou zoveel slimmer aan heb gepakt weet ik niet. Ik heb een Limebike opgepikt van de straat. Het Amerikaanse equivalent van de ov-fiets. Op dit veredelde kinderfietsje ben ik door de hitte over de hoge heuvels hier en door de berm van grote wegen naar de binnenstad geslingerd. Wat ik wel weet is dat het best gezellig was en ook wel bijzonder om eens mee te maken. Ik wil binnenkort (waarschijnlijk woensdag) even een dagje de grens over Mexico in, gewoon om even te kijken hoe het daar is. Voor mijn gevoel is er echter weinig verschil omdat hier de Mexicaanse invloed al zo enorm groot is. Er wordt in heel Californië opzich al meer Spaans gesproken dan Engels.
In de bar waar ik at was iedereen dan ook in de ban van de voetbalwedstrijd van Tijuana tegen Monterrey: twee Mexicaanse clubs. Dan nog een klein detail, ik vrees wel voor de Mexicaans-Amerikaanse kinderen. Voor mijn gevoel zijn zij nog een heel stuk dikker dan de andere etniciteiten hier. Ik hoop dat dit snel omdraait want zo jong al zo dik is echt niet best.
Na het eten dacht ik terug te gaan maar alle verkeer stond nog steeds vast. Ik besloot maar gewoon een heel stuk de binnenstad uit te lopen en daar een taxi te pakken. Dat lukte, maar de taxi moest eerst nog iemand afzetten bij de feesten dus toen mocht ik er weer fijn terug in.
In Ocean Beach ben ik nog even de pier op en af gelopen. Of tenminste: ik dacht "even", dat ding is 1971 feet lang. Om een of andere reden houden Amerikanen ervan om piers te bouwen. Ik snap het nooit zo, het doet mij denken aan een lange brug die doodloopt en dus nergens heen gaat. Er was daar dan ook weinig te zien.
In de patio van de bar heb ik wat gedronken met andere reizigers. De extreem stereotype Fransman dronk als enige wijn. Nu ik echter weet hoe goed de Californische wijn smaakt (voor 3 euro per fles) ga ik dat morgen ook maar doen. Opzich zat ik wel lekker, en had ik dus ook geen haast om naar de muziek om de hoek te gaan. Enige uitzondering was een vrouw die naast me kwam. Ze kwam uit Sacramento en toen ik vroeg wat ze zoal deed zei ze dat ze graag naar Starbucks ging. Vanaf daar werd het niet veel beter toen ze vertelde hoe ze 25 kilo af viel door twee weken niet te eten. Ik vluchte gauw naar de andere kant van de patio. Opzich is 80/90% van de bezoekers jongeren die op vakantie zijn maar zo nu en dan heb je volwassenen die in deze plekken wonen. Ik snap dat niet zo goed, ze passen duidelijk niet tussen de rest (enkele daargelaten) en al met al kost dit ook rond de 1000 per maand.
Om een uur of twaalf moesten we stil zijn dus gingen we naar de kroeg. Ik heb inmiddels al drie keer gehad dat ik naar binnen wou en dat ze m'n id niet accepteerden. Blijkbaar hebben ze in San Diego de regel dat je je alleen met paspoort mag legitimeren. Ik ging dus maar weer eens terug en bleef onderweg even hangen in de Irish pub. Uiteindelijk was het een mooie avond en voel ik er nog weinig voor om te vertrekken.
Toen ik wakker werd was mijn ongelooflijk degelijke, burgerlijke kamergenootte al vertrokken. Ik kon erg genieten van haar aanwezigheid, nou ben ik zelf ook totaal niet ruig, maar haar braafheid en enkel lange rokken stak zo fel af tegen de wietrokende, surfende en skatende hippies die deze plaats vullen. Gelukkig heeft ze genoten, en ik kon het zelf dan weer heel erg waarderen hoe ze heel stilletjes sochtends is vertrokken zonder mij wakker te maken.
Ik was voor de eerste keer in deze trip echt hard verbrand. Na zes weken waarin ook Texas en de woestijn de revue hebben gepasseerd was het nu zomaar raak. Blijkbaar is San Diego different koek.
Omdat het 5 mei was ging ik vandaag niet naar het strand maar bezocht ik de oude binnenstad. 5 mei is cinco de mayo: de dag dat ergens rond 1880 de Mexicanen een grote veldslag onverwacht wonnen van de Fransen. De oude binnenstad is duidelijk een Mexicaanse plaats. Het is goed bewaard gebleven en doet wat denken aan de wilde westen films. Op straat waren er verkleedde mensen, lokale muziek en lange rijen voor alle cafés en restaurants. Het blijft namelijk wel Amerika en dat betekent twee dingen. 1: Iedereen moet met de auto heen en zo dichtbij mogelijk parkeren (dus alles stond vast) en 2: Er moet wel constant gegeten worden.
Of ik het nou zoveel slimmer aan heb gepakt weet ik niet. Ik heb een Limebike opgepikt van de straat. Het Amerikaanse equivalent van de ov-fiets. Op dit veredelde kinderfietsje ben ik door de hitte over de hoge heuvels hier en door de berm van grote wegen naar de binnenstad geslingerd. Wat ik wel weet is dat het best gezellig was en ook wel bijzonder om eens mee te maken. Ik wil binnenkort (waarschijnlijk woensdag) even een dagje de grens over Mexico in, gewoon om even te kijken hoe het daar is. Voor mijn gevoel is er echter weinig verschil omdat hier de Mexicaanse invloed al zo enorm groot is. Er wordt in heel Californië opzich al meer Spaans gesproken dan Engels.
In de bar waar ik at was iedereen dan ook in de ban van de voetbalwedstrijd van Tijuana tegen Monterrey: twee Mexicaanse clubs. Dan nog een klein detail, ik vrees wel voor de Mexicaans-Amerikaanse kinderen. Voor mijn gevoel zijn zij nog een heel stuk dikker dan de andere etniciteiten hier. Ik hoop dat dit snel omdraait want zo jong al zo dik is echt niet best.
Na het eten dacht ik terug te gaan maar alle verkeer stond nog steeds vast. Ik besloot maar gewoon een heel stuk de binnenstad uit te lopen en daar een taxi te pakken. Dat lukte, maar de taxi moest eerst nog iemand afzetten bij de feesten dus toen mocht ik er weer fijn terug in.
In Ocean Beach ben ik nog even de pier op en af gelopen. Of tenminste: ik dacht "even", dat ding is 1971 feet lang. Om een of andere reden houden Amerikanen ervan om piers te bouwen. Ik snap het nooit zo, het doet mij denken aan een lange brug die doodloopt en dus nergens heen gaat. Er was daar dan ook weinig te zien.
In de patio van de bar heb ik wat gedronken met andere reizigers. De extreem stereotype Fransman dronk als enige wijn. Nu ik echter weet hoe goed de Californische wijn smaakt (voor 3 euro per fles) ga ik dat morgen ook maar doen. Opzich zat ik wel lekker, en had ik dus ook geen haast om naar de muziek om de hoek te gaan. Enige uitzondering was een vrouw die naast me kwam. Ze kwam uit Sacramento en toen ik vroeg wat ze zoal deed zei ze dat ze graag naar Starbucks ging. Vanaf daar werd het niet veel beter toen ze vertelde hoe ze 25 kilo af viel door twee weken niet te eten. Ik vluchte gauw naar de andere kant van de patio. Opzich is 80/90% van de bezoekers jongeren die op vakantie zijn maar zo nu en dan heb je volwassenen die in deze plekken wonen. Ik snap dat niet zo goed, ze passen duidelijk niet tussen de rest (enkele daargelaten) en al met al kost dit ook rond de 1000 per maand.
Om een uur of twaalf moesten we stil zijn dus gingen we naar de kroeg. Ik heb inmiddels al drie keer gehad dat ik naar binnen wou en dat ze m'n id niet accepteerden. Blijkbaar hebben ze in San Diego de regel dat je je alleen met paspoort mag legitimeren. Ik ging dus maar weer eens terug en bleef onderweg even hangen in de Irish pub. Uiteindelijk was het een mooie avond en voel ik er nog weinig voor om te vertrekken.
