Het einde van LA (Galaxy)

28/4
De pitchers bier en de wederom snurkende kamergenoot had zijn tol geëist dus sochtends was ik voor het eerst in dit avontuur brak. Gelukkig ben ik een jonge god en kon ik het na een tijdje zelfmedelijden weer van me af schudden. Ik had wel meteen bij de receptie geregeld dat ik mijn laatste nacht in een andere kamer kon slapen zodat ik plotseling weer bij m'n Engelse maat op de kamer lag. Vandaag was hij bezig met weer een andere carrière: acteren.

Gisteren had ik bij het Nethercutt museum me ingeschreven voor de toertocht door de expositie. Nu moest ik alleen nog op komen dagen, Tom ging al naar las Vegas en ik had geen zin om in m'n eentje een taxi op te hoesten. Het openbaar vervoer bestond uit 2 metro's en een busroute waar ik 45 haltes moest meerijden om er te komen. Maar het was het waard, het was het 100% waard. De expositie was niet alleen heel bijzondere auto's maar veel meer. Het thema was functionele schoonheid. Alles in dit museum werkte en werd ook gebruikt. Alle auto's gingen minstens een keer per jaar de weg op en mooier nog: alle muziekapparatuur werd gespeeld waar wij bij stonden. Het was echt mega indrukwekkend, de muziekmachines zijn allemaal rond de 100 jaar oud en in top staat. Mechanisch is het echt heel bijzonder. De apparaten spelen bv. vier violen, een piano en drums tegelijk en dat alles zonder stroom: volledig op luchtdruk. Er was een compleet mechanisch orkest ingebouwd in de kamer die vanaf een console bestuurd kon worden. Met deze apparaten werden vroeger de stomme films van een afstand voorzien van een live soundtrack. Het apparaat werd voor het eerst tentoongesteld voor een publiek van 40.000 maar vooral het geluid is gigantisch. Van de lage tonen ging het hele gebouw trillen en alles is dus daadwerkelijk analoog. Enorm bijzonder allemaal.

Tijdens de expositie waren er ook twee mannen op leeftijd die Nederlands praten. Ik ging in voor een praatje en na een tijdje zei de man: "Je moet even mijn vrouw leren kennen. Ik heb echt een heel leuk meisje. Je ziet haar meteen, ze draagt wit. Ze komt zo de trap op en dan is ze de mooiste van allemaal." Ik vond dit zo ontzettend aandoenlijk, ze waren al 60 jaar samen en de man was nogsteeds heel trots op zijn meisje. Zijn meisje was ook ontzettend aardige vrouw. Het koppel kwam uit Indonesië en mocht na de oorlog en de onafhankelijkheid kiezen om in Indonesië te blijven of naar Nederland te gaan. Ze kozen om naar Nederland te gaan, maar toen er teveel immigranten kwamen zijn ze (na wat propaganda) samen naar Amerika geëmigreerd. Omdat ze dus al jaren niet meer in Nederland wonen was het Nederlands wel wat stoffig. Het was wel aandoenlijk: het Getty center was 'mieters' en ik kreeg een pepermuntje en een visitekaartje met namen en nummers. Dit is inmiddels al het derde kaartje van mensen die ik kan bellen als ik iets wil en zodat ik ze op kan zoeken als ik in de buurt ben. Het ligt allemaal niet echt op de route, maar de gastvrijheid is hier echt enorm.

Daarna ging ik op tijd eten in een hip café ergens omdat ik nog iets groots op de agenda had staan. Ik ga naar LA Galaxy-New York city Red Bulls. Een voetbalwedstrijd, en omdat het OV niet echt geweldig is wilde ik optijd vertrekken. In de bus kwam ik een koppel tegen uit San Diego, hele aardige lui. Het meisje had een shirt aan van LA en de jongen een shirt van NYC. Dat is hier totaal geen probleem blijkbaar. Voetbal is hier heel familie georiënteerd en er schijnen ook mensen met baby's heen te gaan die rustig kunnen slapen.

Eenmaal in het stadion was dat ook echt het geval: er was geen uit of thuis vak iedereen zat gemoedelijk door elkaar heen al waren er uiteraard weinig mensen die meer dan 4000 km vlogen om naar hun club uit New York te kijken. De jongen naast me was voor zijn blessure de keeper van Rio Negro, een tweede divisie club in Colombia. Het was grappig om te horen dat hij door de temperamentvolle supporters werd bekogeld met stenen en bedreigd terwijl hier alles zo vriendelijk is. Hij kwam van origine uit New York en joog dan ook provocerend voor zijn club. Ergens anders zou dat problemen, maar hier hoorde ik heel vriendelijk: "it's oke, you can cheer, it was a nice goal."

Het voetbal zelf was van niet erg hoog niveau. Het spel is heel fysiek en snel, maar vooral chaotisch en zenuwachtig. Als neutrale toeschouwer is dit erg leuk want de verdediging is zo schandalig slecht dat er constant actie is voor het doel. En dan was er nog Zlatan, de legende. Er waren in het stadion meer Zlatan shirts dan LA Galaxy shirts. Met het inschieten zaten we niet heel erg op het gemaakt want sommige van zijn raketten het publiek en dan is wegduiken het enige wat je wilt.

De hele wedstrijd was een leuke ervaring, gezellig en veel toffe mensen ontmoet. De terugweg was minder. De wedstrijd was kwart over negen af en ondanks dat men met 2-3 verloor na twee afgekeurde doelpunten en een penalty tegen was het gewoon nog gezellig na afloop. Ik was iets van 4,5 uur later weer in het hostel, hemelsbreed 30km verderop. Onderweg in de metro was geen pretje. Om twaalf uur wil je niet in de metro onder Compton of Skidrow zitten. Twee zwervers (waarvan een in de onderbroek) die elkaar volledig aftuigen deelden de eerste trein met mij. In de tweede trein stonk een complete coupe naar dood vlees (van onder het gips rond de benen van een zwerver). En over het hele traject vooral heel veel drugs. Over het algemeen heb ik me de hele trip wel redelijk veilig gevoeld maar dit was wel even minder. Morgen trek ik naar Las Vegas, kijken of het daar er beter aan toe is. Vast wel, toch?