Het vertrek

Patrick, wat ben je nou eigenlijk van plan?

Oké het plan is als volgt. Beginnend met vandaag ben ik 70 dagen op pad. Vandaag vlieg ik naar New York, daar verblijf ik vijf dagen. Als die voorbij zijn vlieg ik door naar Chicago, ook daar blijf ik 5 dagen. Na Chicago staat er een RV (camper) op mij te wachten bij de fabriek in Forest City om vanaf daar naar Los Angeles gebracht te worden. Een afstand van rond de 2000 mijl langs onder andere route 66 en de Grand Canyon. Ik heb daar ongeveer 20 dagen de tijd voor. Als ik vervolgens in LA ben verblijf ik daar een tijdje, huur vervolgens een auto en ga Californië en Nevada verkennen. Op mijn lijstje staan onder andere San Francisco, Las Vegas en Yosemite park en de Death Valley. Wat ik precies wel en niet ga doen hangt een beetje af van wat ik met de camper al wel of niet mee heb kunnen pakken. Als ik daar vervolgens klaar mee ben reis (waarschijnlijk vlieg) ik naar Seattle om daar mijn laatste dagen te vertoeven om vervolgens via Manchester weer naar huis te vliegen. (Als het goed is heb ik in de foto's nog een plaatje van mijn ruwe planning toegevoegd)

Maar, waarom?

Goede vraag, heb ik ook niet een heel eenduidig antwoord op.
In het kort: de mensen, de natuur en de omvang fascineren me.
In het lang Amerika heeft mij heel lang al gefascineerd. Niet per se als het land waar ik naar op kijk, het land van mijn dromen (the American dream). Maar meer als fascinerend verschijnsel. Een land dat belachelijk groot en divers is, dat opgesplitst is in vijftig aparte staten en toch een bepaalde gezamenlijke identiteit heeft kunnen ontwikkelen. De plek waar alle goud- en gelukszoekers zich een plekje eigen hebben gemaakt, maar tegelijkertijd steeds strenger wordt op immigratie en nieuwe (maar wel zeker soortgelijke) dromers probeert te weren. Ik ben persoonlijk gewoon heel erg benieuwd naar hoe een 'echte Amerikaan' leeft, wat hij of zij denkt (bv. hoe zij ooit Trump hebben kunnen verkiezen) en hoe zij over de rest van de wereld denken. Daarbij kan ik ook niet wachten om een aantal van Amerika's enorme natuurparken te verkennen. Als ik tijdens dit alles ook nog het een en ander kan oppikken over de oorsprong van de blues en rock n roll is voor mij m'n missie geslaagd.

Dan nu eindelijk een stukje reisverslag.

In het kort: ik ben naar NYC gevlogen
In het lang:
Gisteravond, de avond voor vertrek had ik alles keurig op de rit. Spulletjes gepakt, papierwerk geregeld, afscheid genomen. Klaar voor een avontuur. Beginnen plotseling de berichten binnen te komen. Eerst van de luchtvaartmaatschappij: een waarschuwing voor de zeer slechte weersomstandigheden rondom Newark international airport en de melding dat de kans bestond dat m'n vlucht niet zou gaan, en als ik dat zou willen ik eenmalig mijn vlucht gratis om kon boeken. Vervolgens binnen een uur ook mijn Airbnb met min of meer dezelfde boodschap en of ik niet beter een week later kon komen. Ik heb toen snel besloten niet meer op m'n telefoon te kijken, naar bed te gaan en op Schiphol wel te zien wat ik aan zou treffen. Eenmaal op Schiphol bleek het allemaal moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik was al ingecheckt, maar bij het inleveren van mijn bagage stond ik wel een half uur te praten met de baliemedewerkster, die uiteindelijk de hulp van drie collega's nodig had om mijn vlucht in de computer op standby te zetten. Uiteindelijk is dit half gelukt en was de boodschap loop maar naar de gate, dan hoor je daar wel wat we doen. Dus afscheid genomen van m'n ouders en m'n vriendinnetje en door de douane en op naar de gate. Bij de gate was het verhaal ga maar even apart staan met de anderen die naar New York willen je hoort het wel. Inmiddels ging mijn ideeën molen al draaien, ik zag mezelf al naar IJsland vliegen om vervolgens niet door te mogen naar de USA. Daar dan een mooi hotelletje en een zakcentjevergoed te krijgen en mijn vakantie met een avontuurlijke omweg te beginnen. Een kleine twee minuten voor geplande vertrektijd heeft eindelijk iemand ergens besloten dat we het toch maar gaan doen en krijgen we nieuwe stoelen aangewezen: op naar IJsland. Het vliegtuig bleef wel nog ongeveer een uur op de grond staan, maar ik was in ieder geval onderweg. Eenmaal in IJsland was mijn overstaptijd inmiddels gekrompen tot een half uur, maar Reykjavik heeft een prachtige vluchthaven dus ik en mijn nieuwe maat uit Schagen rolden zo het vliegtuig in naar NYC.

In het vliegtuig heb ik de meest vriendelijke IJslander ooit ontmoet. De mannen bij de douane waren echter minder vriendelijk. Na een korte screening bij de douane waren de grapjassen erover eens dat ik maar eens goed ondervraagd mocht worden. Alle papieren mochten op tafel, maar ze vonden het maar niks. Ik moest vertellen wat mijn plan was (in de diepste details), waar ik werk, wat mijn ouders doen en of ik zeker genoeg geld had. Na een paar keer wachten en kamertje in en uit, mocht ik door. Maar wel met de boodschap dat als ik 70 dagen wou reizen ik met een 90 dagen visum natuurlijk eigenlijk niet kon en enorm veel mazzel had. Voor deze keer zagen ze het door de vingers, maar het was dus erg gezellig daar. Naast me zat ook een volwassen vrouw met twee kleine huilende kinderen die graag naar hun papa wouden maar om de meest knulligste redenen tegen werden gehouden. Vast een mooi land dat Amerika, maar die douane moet echt een potje normaal gaan doen. Daarna koffer ophalen en snel op de trein naar m'n Airbnb. Of snel, dat duurde ruim twee uur en een extra taxi rit omdat NYC blijkbaar volledig vastloopt bij wat sneeuw.

Is er ook goed nieuws?
Jazeker, ik ben tegen de verwachting in nu wel mooi in New York, m'n host lijkt me super aardig en wil me graag de stad rondleiden en tips geven. De kamer is ok, en vooral de wijk (East village in Manhattan) is super cool.

Tot zover wat ik ongeveer heb meegemaakt, als ik binnenkort weer wat tijd heb en iets meer meegemaakt heb laat ik het jullie weten!