Weer een dag in New York
26 maart 2018 - New York City, Verenigde Staten
25/3
Vandaag was heel indrukwekkend. Ik ben dan wel niet naar Rocktopia geweest, maar ik heb wel weer heel veel gezien. Vandaag ben ik iets van 4 uur lang op pad geweest met m'n Airbnb-legende mr. E. We hebben vanaf zijn huis tot aan de haven gewandeld. Op die tocht heeft hij mij vier uur lang overspoeld met verhalen. Het is duidelijk dat deze man weet waar hij over praat. Hij woont hier al sinds de jaren 80, de tijd dat niemand vrijwillig in de East village woonde. Het was een plek vol geweld, drugs en ellende. Vandaag hebben wij dit gebied verkend. We gingen niet heel snel van start aangezien we in het begin elke zoveel meter moesten stoppen om een praatje te maken met iedereen die hij kent (en dat zijn er veel, heel veel). Eenmaal op dreef verlieten wij de buurt en vertelde hij over de gedwongen sloop en nieuwbouw van veel gebouwen en de daarbij komende veranderingen in bewoners, sfeer en straatbeeld. Hij vertelde over zijn oude buurtgenoten de Ramones en Andy Warhol en over heroine en prostitie. Na een uur belandden wij in China town, waar ik naar plekken werd gebracht waar je anders nooit komt. Kleine supermarkten onder de bruggen, smalle kromme straatjes waar de maffia hun werk deed en eettentjes waar geen toerist ooit komt. Het eten is vervolgens genuttigd in Columbia park, het central park van Chinatown. Hier werd fanatiek mahjong gespeeld aan verschillende tafels en werd klassieke (afgrijselijke) Chinese muziek ten gehore gebracht. De route vervolgde zich naar het zakelijke district. Hier doorkruisten wij de vele grote gebouwen van de lokale overheid. De rechtbanken van de staat én de gemeente, het gemeentehuis, de gevangenis (ook de zeer zwaar bewaakte federal prison waar de gevangenen geen daglicht wordt gegund) etc. Alle gebouwen even groot, kil, beveiligd en Victoriaans. In het financiële gebied gingen we ook langs het world trade center: het oude, het nieuwe en de monumenten. Nu was ik hier al eerder geweest, maar dit maal was wel heel indrukwekkend. Ik was hier nu met iemand uit Manhattan, iemand die een week voor het instorten nog in het observatorium stond. Edward was duidelijk geëmotioneerd en was er ook nog niet aan toe om het nieuwe WTC te betreden. Wel is hij voor het eerst ooit de Oculus in gegaan, een groot monument/winkelcentrum/station op het plein van de oude torens. Tot slot zijn we gelopen naar de meest zuidelijke haven van het eiland. Waar hij uitgebreid vertelde over de geschiedenis van het gebied en het verloop van de eerste kolonisten tot de moderne skyscrapers.
Opvallend waren ook zijn opvattingen over de architectuur, de voor dit gebied bijzondere en beschermende gebiedjes zijn voor Europese begrippen hele normale woningen. Gewone woningen in normale straten met kinderkopjes op de straat, een beeld dat in elke willekeurige wijk in Ierland of Engeland kan zijn gemaakt. In het grote geweld van de wolkenkrabbers vol appartementen of kantoren zijn straten ("off the grid") hier echter een enorme bijzonderheid.
Na wederom zoveel kilometers was het tijd voor wat rust. Ik nam de metro naar midtown en besloot wat te eten en te shoppen (ik ben weer een batterypack rijker omdat m'n accu constant leeg is, en ik heb weer nieuwe all stars omdat ik over een paar weken in de woestijn loop, omdat ze hier goedkoop zijn en omdat ze gewoon cool zijn). Zo rond een uur of zes was ik opzoek naar een wc en liep ik langs een tentje met live muziek. Hier liep ik tegen een Nederlands tweetal aan. Een moeder en een zoon. Een gezellig koppel uit Dordrecht die mijn fascinatie en passie deelde voor muziek, Amerika en meer. Omdat we wel schuin aanzaten heb ik na een aantal Guinness besloten daar ook maar te eten. Het eten was wederom goed, dit keer alleen niet zo heel veel. Toen zij uiteindelijk naar huis gingen besloot ik nog even te blijven zitten een praatje te maken met Joe Marsh, born and raised in Manhattan. Nadat hij op een gegeven moment in 20-voud had uitgelegd dat zijn mening over terroristen: 'fuck you' was (compleet met middelvinger, agressie en serieuze blik) bedacht ik dat het maar tijd was om naar m'n tijdelijke huis te gaan. De beste man leek namelijk toch verdacht veel op een alcoholist en Trumpstemmer. Dit deed ik ook, en zo eindigde weer een mooie dag in NYC. Overmorgen vertrek ik naar Chicago, morgen is m'n laatste echte dag hier. New York is een prachtige stad en ik heb het erg naar m'n zin hier. Voor m'n portemonnee denk ik echter dat het beter is om maar snel verder te gaan...
Vandaag was heel indrukwekkend. Ik ben dan wel niet naar Rocktopia geweest, maar ik heb wel weer heel veel gezien. Vandaag ben ik iets van 4 uur lang op pad geweest met m'n Airbnb-legende mr. E. We hebben vanaf zijn huis tot aan de haven gewandeld. Op die tocht heeft hij mij vier uur lang overspoeld met verhalen. Het is duidelijk dat deze man weet waar hij over praat. Hij woont hier al sinds de jaren 80, de tijd dat niemand vrijwillig in de East village woonde. Het was een plek vol geweld, drugs en ellende. Vandaag hebben wij dit gebied verkend. We gingen niet heel snel van start aangezien we in het begin elke zoveel meter moesten stoppen om een praatje te maken met iedereen die hij kent (en dat zijn er veel, heel veel). Eenmaal op dreef verlieten wij de buurt en vertelde hij over de gedwongen sloop en nieuwbouw van veel gebouwen en de daarbij komende veranderingen in bewoners, sfeer en straatbeeld. Hij vertelde over zijn oude buurtgenoten de Ramones en Andy Warhol en over heroine en prostitie. Na een uur belandden wij in China town, waar ik naar plekken werd gebracht waar je anders nooit komt. Kleine supermarkten onder de bruggen, smalle kromme straatjes waar de maffia hun werk deed en eettentjes waar geen toerist ooit komt. Het eten is vervolgens genuttigd in Columbia park, het central park van Chinatown. Hier werd fanatiek mahjong gespeeld aan verschillende tafels en werd klassieke (afgrijselijke) Chinese muziek ten gehore gebracht. De route vervolgde zich naar het zakelijke district. Hier doorkruisten wij de vele grote gebouwen van de lokale overheid. De rechtbanken van de staat én de gemeente, het gemeentehuis, de gevangenis (ook de zeer zwaar bewaakte federal prison waar de gevangenen geen daglicht wordt gegund) etc. Alle gebouwen even groot, kil, beveiligd en Victoriaans. In het financiële gebied gingen we ook langs het world trade center: het oude, het nieuwe en de monumenten. Nu was ik hier al eerder geweest, maar dit maal was wel heel indrukwekkend. Ik was hier nu met iemand uit Manhattan, iemand die een week voor het instorten nog in het observatorium stond. Edward was duidelijk geëmotioneerd en was er ook nog niet aan toe om het nieuwe WTC te betreden. Wel is hij voor het eerst ooit de Oculus in gegaan, een groot monument/winkelcentrum/station op het plein van de oude torens. Tot slot zijn we gelopen naar de meest zuidelijke haven van het eiland. Waar hij uitgebreid vertelde over de geschiedenis van het gebied en het verloop van de eerste kolonisten tot de moderne skyscrapers.
Opvallend waren ook zijn opvattingen over de architectuur, de voor dit gebied bijzondere en beschermende gebiedjes zijn voor Europese begrippen hele normale woningen. Gewone woningen in normale straten met kinderkopjes op de straat, een beeld dat in elke willekeurige wijk in Ierland of Engeland kan zijn gemaakt. In het grote geweld van de wolkenkrabbers vol appartementen of kantoren zijn straten ("off the grid") hier echter een enorme bijzonderheid.
Na wederom zoveel kilometers was het tijd voor wat rust. Ik nam de metro naar midtown en besloot wat te eten en te shoppen (ik ben weer een batterypack rijker omdat m'n accu constant leeg is, en ik heb weer nieuwe all stars omdat ik over een paar weken in de woestijn loop, omdat ze hier goedkoop zijn en omdat ze gewoon cool zijn). Zo rond een uur of zes was ik opzoek naar een wc en liep ik langs een tentje met live muziek. Hier liep ik tegen een Nederlands tweetal aan. Een moeder en een zoon. Een gezellig koppel uit Dordrecht die mijn fascinatie en passie deelde voor muziek, Amerika en meer. Omdat we wel schuin aanzaten heb ik na een aantal Guinness besloten daar ook maar te eten. Het eten was wederom goed, dit keer alleen niet zo heel veel. Toen zij uiteindelijk naar huis gingen besloot ik nog even te blijven zitten een praatje te maken met Joe Marsh, born and raised in Manhattan. Nadat hij op een gegeven moment in 20-voud had uitgelegd dat zijn mening over terroristen: 'fuck you' was (compleet met middelvinger, agressie en serieuze blik) bedacht ik dat het maar tijd was om naar m'n tijdelijke huis te gaan. De beste man leek namelijk toch verdacht veel op een alcoholist en Trumpstemmer. Dit deed ik ook, en zo eindigde weer een mooie dag in NYC. Overmorgen vertrek ik naar Chicago, morgen is m'n laatste echte dag hier. New York is een prachtige stad en ik heb het erg naar m'n zin hier. Voor m'n portemonnee denk ik echter dat het beter is om maar snel verder te gaan...
Groetjes,
Wilma ( moeder) en Daan ( zoon)