Op naar Amarillo, Texas
9 april 2018 - Amarillo, Texas, Verenigde Staten
8/3
Lectori Salutem,
Vandaag vertrok ik uit chicasaw. Ik had er veel zin in want ik was wel weer toe aan een nieuw avontuur. Daarbij wist ik dat de kans bestond dat ik nu eindelijk afscheid kon nemen van de winterjas want ik ging nu toch echt echt de woestijn en het warme weer tegemoet. Voordat ik weg ging sochtends ben ik nog even een aantal van m'n gepensioneerde vrienden langs gegaan om afscheid te nemen. Ik drukte ze nog op het hard dat ze zich niet te druk moesten maken, maar had niet het idee dat ze dat ook maar enigszins van plan waren. Vandaag stond weer iets meer dan 500km op het schema maar ik had er zin in en was op tijd vertrokken. Vandaag is de kilometerstand de 2000 gepasseerd dus ik heb lekker de gang erin, gelukkig kost benzine hier omgerekend 58 cent per liter, dat houdt het kilometers maken leuk. De eerste kilometers gingen voorspoedig, met Albert West op de achtergrond vloog ik de snelwegen over. Ik hield wel een schuin oog op het weer, want er stond me een flinke zijwind me op te wachten in de namiddag en ik had geen zin om zijwaarts in de berm te liggen. Mijn eerste stop was het route 66 museum. Omdat het zondag was, was het weer absurd rustig overal. Ik ging zo snel dat ik bij het museum was nog voordat het openging, dus ik heb eerst even wat geluncht voordat ik naar binnen kon. Het museum was vermakelijk en vertelde het verhaal van hoe de route 66 van vluchtweg naar handelsroute naar toeristische route naar verlaten terrein ging en hoe het nu weer een revival ervaart. Na het museum leek de wind als magisch verdwenen en zelfs zo gedraaid dat het in m'n rug was: ideaal. Mijn tweede stop zou het devils rope museum zijn, het grote prikkeldraad museum. Ik had hier wel wat verwachtingen van, maar het bleek dicht op deze zondag. Gelukkig zag ik dat optijd dus hoefde ik niet voor een dichte deur te staan.
Ik ben toen snel doorgereden naar Texola. Dit was bijzonder om twee redenen. 1
Omdat het een spookstadje met volledig verlaten centrum is. En 2. omdat ik hier eindelijk zonder jas naar buiten kon, snel korte broek aan, zonnebril op en genieten maar. Waarom bestaan deze spookstadjes vraag je je misschien af, nou dat heb ik toevallig vandaag geleerd in het route 66 museum: In het begin van de twintigste eeuw trokken veel boeren naar het Midwesten om zich daar te vestigen en een groot gratis stuk grond te bemachtigen dat, als ze er goed voor zouden zorgen hun eigendom mocht worden. Snel ontwikkelde hier zich veel boerderijen, maar na grote droogte in de jaren 20 en 30 veranderde deze landen zich in een heuse dustbowl, een onbebouwbare stofbende met een dikke zwarte lucht erboven. Deze mensen trokken allemaal naar (net zoals ik) het nieuwe beloofde land: Californië. Hiermee kwam de route 66 steeds meer in de picture, maar raakten de dorpjes ook meer verlaten. Toen na de tweede wereldoorlog vervolgens het nieuwe wegennetwerk eroverheen werd gelegd was het voor sommige dorpjes helemaal klaar. Vooral de dorpjes die niet in de buurt van een afrit lagen kwamen in ernstig verval, met als resultaat plaatsjes als Texola. Zelfspot hebben ze echter nog wel: op een van de winkels staat:
There's no other place
Like this place
Near this place
So this must be the place
Vervolgens ben ik weer de weg op gegaan en ben ik naar het nabijgelegen plaatsje Shamrock gereden waar the U-drop Inn staat, een prachtig gebouw uit de gloriedagen van de route (Google het maar). Daar kwam ik aan de praat met wat ik hoopte twee jongens uit Texas die mij iets over het leven en de opvattingen hier konden vertellen. Deze twee ongelooflijk vriendelijke jongens waren naar eigen zeggen echter de minst representatieve personen mogelijk. Ze woonden in New York, waren gestopt met vast werk en waren nu kunstenaar/hippy. Ze waren hier tijdelijk omdat voor de een er op de plaatselijke luchthaven een film werd gemaakt waar kunst voor gemaakt moest worden, en voor de ander om op het huis van familie van hem te passen. Shamrock is van origine Iers, en een van de recalcitrante rakkers had een hier belangrijke achternaam. Hij vertelde dat men hem in eerste instantie altijd maar raar vinden en niets van hem willen, totdat hij vertelt wie zien familie is en dan doet men plots een stuk aardiger. Naar verluidt is zijn opa in de grote depressie door de toen beruchte Bonnie and Clyde, toen zij erachter kwamen dat zijn opa zelf ook geen geld had, hebben de boeven hem 20 dollar gegeven en zijn ze weer verder gegaan. Daarna nog even over hoe Texas de Lone Star is, een trotse onafhankelijke staat die zich los heeft gevochten van Mexico en als het kon het liefst ook helemaal zelfstandig is. Toen nog iets meer over cowboys, de gevechten tussen de Franse en de Engelse kolonisten, hoe Amerika naast Texas ook meteen Arizona en new Mexico 'kocht' en toen was het weer tijd om verder te gaan.
Vanaf daar werd het serieus woestijn, het kleine beetje groen maakte plaats voor grijs/geel riet en daar waar het te stijl werd grote stukken rood steen ertussen door. Het uitzicht was fantastisch en ik kon mijlenver kijken. Maar ik heb beloofd geen foto's te maken tijdens het rijden en foto's vatten de schaal toch niet dus helaas geen bewijs. De snelweg zelf is kilometers lang recht asfalt met de stoffige en verlaten route 66 er loodrecht naast en zo nu en dan een stuk verouderd treinspoor. Dit is niet de plek om vast te komen zitten, er is hier letterlijk kilometers niks.
Uiteindelijk kwam ik vrij op tijd aan in Amarillo waar ik besloot op een lekker toeristische camping te gaan zitten. Ik werd door een golfkarretje naar mijn plek gewezen en binnen notime stond ik achteruit ingeparkeerd, aangesloten op stroom en was mijn slaapkamer uitgeschoven. Ik begin de slag te pakken. De camping bood gratis transfers aan per limo naar The Big Texan Steak Ranch. Een typisch restaurant dat bekend staat om zijn bizarre porties en eetwedstrijden, immers: everything is bigger in Texas... Het was een vermakelijk en leerzaam uitje. Ik zat vlak bij een Russische truckchauffeur die fanatiek supporter was van Trump maar politiek niet echt begreep of volgde: Hij vond het gewoon jammer dat Trump werd gedwarsboomd door zoveel fake news. Hij vond het wel goed dat Trump alle migratie probeerde stop te zetten. Het vreemde was dat hij nog geen twee minuten daarvoor vertelde dat hij veel liever samenwerkte met Russische of Mexicaanse immigranten. Toen ik hem daarnaar vroeg had ik hem per ongeluk vastgezet en gingen we het maar over wat anders hebben. De 72oz. Challenge, bezoekers van het restaurant konden proberen een ruim 2 kilo wegende steak inclusief allerlei bijgerechten te eten binnen een uur. Als het lukte was het gratis, anders koste het 72 dollar. Het was een gezellige avond en omdat ik met deze limo was kon ik eindelijk eens drinken.
Op de terugweg in de limo zat ik met dezelfde mensen als op de heenweg, deze mensen waren gepensioneerd en trokken van camping naar camping om daar kleine klusjes te doen om van rond te komen. Toen ik vertelde van mijn waterprobleem stelde de man voor om eens te kijken en na een paar minuten proberen hadden we de derde schakelaar gevonden en heb ik nu eindelijk water in mijn camper en kan ik gaan en staan waar ik wil.
Morgen wil ik wat algemene dingetjes regelen: naar de kapper, winkelen, zomerkleding kopen, paar keer bellen, kleren wassen, dat soort dingen. Of ik ga verhuizen van camping weet ik nog niet: ik heb zowaar Nederlandse overburen en Nederlands praten voelt helemaal onwennig maar is ook wel weer eens leuk (zelfs mijn denken gaat vaak in het Engels de laatste tijd). Opzich is het een mooie plaats, maar ik heb eigenlijk ook geen reden meer om te blijven nu ik water heb, helemaal niet omdat we zo dichtbij het vliegveld en de trein zitten. Maar we zullen wel weer zien wat morgen brengt.
Dag, lieve kijkbuiskinderen en oogjes dicht en snaveltjes toe.
Lectori Salutem,
Vandaag vertrok ik uit chicasaw. Ik had er veel zin in want ik was wel weer toe aan een nieuw avontuur. Daarbij wist ik dat de kans bestond dat ik nu eindelijk afscheid kon nemen van de winterjas want ik ging nu toch echt echt de woestijn en het warme weer tegemoet. Voordat ik weg ging sochtends ben ik nog even een aantal van m'n gepensioneerde vrienden langs gegaan om afscheid te nemen. Ik drukte ze nog op het hard dat ze zich niet te druk moesten maken, maar had niet het idee dat ze dat ook maar enigszins van plan waren. Vandaag stond weer iets meer dan 500km op het schema maar ik had er zin in en was op tijd vertrokken. Vandaag is de kilometerstand de 2000 gepasseerd dus ik heb lekker de gang erin, gelukkig kost benzine hier omgerekend 58 cent per liter, dat houdt het kilometers maken leuk. De eerste kilometers gingen voorspoedig, met Albert West op de achtergrond vloog ik de snelwegen over. Ik hield wel een schuin oog op het weer, want er stond me een flinke zijwind me op te wachten in de namiddag en ik had geen zin om zijwaarts in de berm te liggen. Mijn eerste stop was het route 66 museum. Omdat het zondag was, was het weer absurd rustig overal. Ik ging zo snel dat ik bij het museum was nog voordat het openging, dus ik heb eerst even wat geluncht voordat ik naar binnen kon. Het museum was vermakelijk en vertelde het verhaal van hoe de route 66 van vluchtweg naar handelsroute naar toeristische route naar verlaten terrein ging en hoe het nu weer een revival ervaart. Na het museum leek de wind als magisch verdwenen en zelfs zo gedraaid dat het in m'n rug was: ideaal. Mijn tweede stop zou het devils rope museum zijn, het grote prikkeldraad museum. Ik had hier wel wat verwachtingen van, maar het bleek dicht op deze zondag. Gelukkig zag ik dat optijd dus hoefde ik niet voor een dichte deur te staan.
Ik ben toen snel doorgereden naar Texola. Dit was bijzonder om twee redenen. 1
Omdat het een spookstadje met volledig verlaten centrum is. En 2. omdat ik hier eindelijk zonder jas naar buiten kon, snel korte broek aan, zonnebril op en genieten maar. Waarom bestaan deze spookstadjes vraag je je misschien af, nou dat heb ik toevallig vandaag geleerd in het route 66 museum: In het begin van de twintigste eeuw trokken veel boeren naar het Midwesten om zich daar te vestigen en een groot gratis stuk grond te bemachtigen dat, als ze er goed voor zouden zorgen hun eigendom mocht worden. Snel ontwikkelde hier zich veel boerderijen, maar na grote droogte in de jaren 20 en 30 veranderde deze landen zich in een heuse dustbowl, een onbebouwbare stofbende met een dikke zwarte lucht erboven. Deze mensen trokken allemaal naar (net zoals ik) het nieuwe beloofde land: Californië. Hiermee kwam de route 66 steeds meer in de picture, maar raakten de dorpjes ook meer verlaten. Toen na de tweede wereldoorlog vervolgens het nieuwe wegennetwerk eroverheen werd gelegd was het voor sommige dorpjes helemaal klaar. Vooral de dorpjes die niet in de buurt van een afrit lagen kwamen in ernstig verval, met als resultaat plaatsjes als Texola. Zelfspot hebben ze echter nog wel: op een van de winkels staat:
There's no other place
Like this place
Near this place
So this must be the place
Vervolgens ben ik weer de weg op gegaan en ben ik naar het nabijgelegen plaatsje Shamrock gereden waar the U-drop Inn staat, een prachtig gebouw uit de gloriedagen van de route (Google het maar). Daar kwam ik aan de praat met wat ik hoopte twee jongens uit Texas die mij iets over het leven en de opvattingen hier konden vertellen. Deze twee ongelooflijk vriendelijke jongens waren naar eigen zeggen echter de minst representatieve personen mogelijk. Ze woonden in New York, waren gestopt met vast werk en waren nu kunstenaar/hippy. Ze waren hier tijdelijk omdat voor de een er op de plaatselijke luchthaven een film werd gemaakt waar kunst voor gemaakt moest worden, en voor de ander om op het huis van familie van hem te passen. Shamrock is van origine Iers, en een van de recalcitrante rakkers had een hier belangrijke achternaam. Hij vertelde dat men hem in eerste instantie altijd maar raar vinden en niets van hem willen, totdat hij vertelt wie zien familie is en dan doet men plots een stuk aardiger. Naar verluidt is zijn opa in de grote depressie door de toen beruchte Bonnie and Clyde, toen zij erachter kwamen dat zijn opa zelf ook geen geld had, hebben de boeven hem 20 dollar gegeven en zijn ze weer verder gegaan. Daarna nog even over hoe Texas de Lone Star is, een trotse onafhankelijke staat die zich los heeft gevochten van Mexico en als het kon het liefst ook helemaal zelfstandig is. Toen nog iets meer over cowboys, de gevechten tussen de Franse en de Engelse kolonisten, hoe Amerika naast Texas ook meteen Arizona en new Mexico 'kocht' en toen was het weer tijd om verder te gaan.
Vanaf daar werd het serieus woestijn, het kleine beetje groen maakte plaats voor grijs/geel riet en daar waar het te stijl werd grote stukken rood steen ertussen door. Het uitzicht was fantastisch en ik kon mijlenver kijken. Maar ik heb beloofd geen foto's te maken tijdens het rijden en foto's vatten de schaal toch niet dus helaas geen bewijs. De snelweg zelf is kilometers lang recht asfalt met de stoffige en verlaten route 66 er loodrecht naast en zo nu en dan een stuk verouderd treinspoor. Dit is niet de plek om vast te komen zitten, er is hier letterlijk kilometers niks.
Uiteindelijk kwam ik vrij op tijd aan in Amarillo waar ik besloot op een lekker toeristische camping te gaan zitten. Ik werd door een golfkarretje naar mijn plek gewezen en binnen notime stond ik achteruit ingeparkeerd, aangesloten op stroom en was mijn slaapkamer uitgeschoven. Ik begin de slag te pakken. De camping bood gratis transfers aan per limo naar The Big Texan Steak Ranch. Een typisch restaurant dat bekend staat om zijn bizarre porties en eetwedstrijden, immers: everything is bigger in Texas... Het was een vermakelijk en leerzaam uitje. Ik zat vlak bij een Russische truckchauffeur die fanatiek supporter was van Trump maar politiek niet echt begreep of volgde: Hij vond het gewoon jammer dat Trump werd gedwarsboomd door zoveel fake news. Hij vond het wel goed dat Trump alle migratie probeerde stop te zetten. Het vreemde was dat hij nog geen twee minuten daarvoor vertelde dat hij veel liever samenwerkte met Russische of Mexicaanse immigranten. Toen ik hem daarnaar vroeg had ik hem per ongeluk vastgezet en gingen we het maar over wat anders hebben. De 72oz. Challenge, bezoekers van het restaurant konden proberen een ruim 2 kilo wegende steak inclusief allerlei bijgerechten te eten binnen een uur. Als het lukte was het gratis, anders koste het 72 dollar. Het was een gezellige avond en omdat ik met deze limo was kon ik eindelijk eens drinken.
Op de terugweg in de limo zat ik met dezelfde mensen als op de heenweg, deze mensen waren gepensioneerd en trokken van camping naar camping om daar kleine klusjes te doen om van rond te komen. Toen ik vertelde van mijn waterprobleem stelde de man voor om eens te kijken en na een paar minuten proberen hadden we de derde schakelaar gevonden en heb ik nu eindelijk water in mijn camper en kan ik gaan en staan waar ik wil.
Morgen wil ik wat algemene dingetjes regelen: naar de kapper, winkelen, zomerkleding kopen, paar keer bellen, kleren wassen, dat soort dingen. Of ik ga verhuizen van camping weet ik nog niet: ik heb zowaar Nederlandse overburen en Nederlands praten voelt helemaal onwennig maar is ook wel weer eens leuk (zelfs mijn denken gaat vaak in het Engels de laatste tijd). Opzich is het een mooie plaats, maar ik heb eigenlijk ook geen reden meer om te blijven nu ik water heb, helemaal niet omdat we zo dichtbij het vliegveld en de trein zitten. Maar we zullen wel weer zien wat morgen brengt.
Dag, lieve kijkbuiskinderen en oogjes dicht en snaveltjes toe.
Liefs van opa en oma.